Ik ben thuis

Mijn eerste weekend thuis en het is zeker wennen. Mijn ouders waren dit weekend op de camping dus anders was ik ook alleen thuis geweest. Het enige andere is dat ik in een ander huis is wat een stuk kleiner is. En dat is opzich wel chill want het is minder werk om het schoon te houden. Voor alles was dit weekend een eerste keer. Ik heb een heerlijke douche, mijn bank ligt super lekker en de eerste keer koken was ook een succes. Ik zou vrijdag al een blog plaatsen maar die dag was zo druk dat ik dat helemaal was vergeten, dus hierbij de blog!

……………………………………………………….

Pfff wat een beladen dag. Laatste dingen halen, mijn eerste boodschappen doen en vooral afscheid nemen. En voor de mensen die mij kennen, hier vloeide natuurlijk ook tranen. Ik ben zeker heel blij maar ook vind ik soms best wel spannend, een eigen plekje en even niemand om me heen. Vooral dat laatste…

En daar zit ik dat op mijn bank, net van mijn ouders hun huis gekomen en nu is echt alles hier, denk ik tenminste. Even rustig zitten gaat nog niet echt want alles staat van de muren af zodat de monteur van tv en internet overal bij kan. Ik kan niet beschrijven hoe leuk ik dit vind maar dan echt de deur achter je dichtdoen, wetende dat daar je bed niet meer staat. En het is goed, dat zeker maar het afscheid nemen was moeilijker dan gedacht. Beginnende bij Tiamos, die ik gister helemaal heb platgeknuffeld omdat ik dat niet meer elke avond kan doen. Toen mijn vader, die zet zoals mij, best emotioneel kan zijn. En dan sta je daar samen te knuffelen.. ja papa, je kleine meisje moet ooit eens haar vleugels uitslaan. En als laatst mijn moeder, wat zal het stil zijn hé? Niet kletsen over tv programma’s of gezellig samen op de bank ploffen. Sorry maar je moet maar op de bank gaan ploffen met Tiamos, daar heeft hij vast geen probleem mee.

Nu is het klaar met de tranen, ik ben zo blij dat ik dit heb aangedurfd. Een nieuwe stap waarbij veel onduidelijkheid kwam kijken. Ik heb veel getwijfeld maar ben wel een soort van opgelucht. Alles moet allemaal nog even landen en dat is heel logisch. Het is geen proef-wonen. Nee, ik heb echt de huur betaald en ik hoef niet steeds heen en weer om spullen te brengen. Ik moet zeker leren alleen te zijn, iets wat ik niet erg vind nu ik bezig ben maar als alles eenmaal staat, hoe denk ik er dan over? Terug naar een beetje structuur, naar het zoeken naar mijn eigen gevoel van veiligheid. Tijd zal dat leren, ga ik vanuit.

En waar kijk ik naar uit? Naar mijn eerste keer hier koken, ik kijk zeker niet uit naar de afwas maar dat hoort er nou eenmaal bij. Ik kijk uit naar mijn eerste visites, het chillen op mijn bank en om ’s avonds de deur op slot te doen, gordijnen dicht en dat ik in mijn bed kan kruipen. Ik kijk uit naar alles wat ik hier ga leren, voor mezelf zorgen kan ik wel maar dat is toch anders dan dat je alleen bent.

Vandaag spreid ik mijn vleugels uit, niet heel ver maar ver genoeg om mijn oude thuis niet meteen zie. Voor andere is deze stap misschien niet heel groot, voor mij zeker wel. En ik ga er in slagen, dat is zeker.