Het begint een jaarlijkse blog te worden maar deze dag vind ik dan ook wel erg belangrijk. Het is weer dag van het jaar dat ik mijn autisme echt even een spotlight mag geven. En nee, ik had nooit verwacht dat ik dat zou schrijven een paar jaar geleden. Ik zou het zien als een bepaalde zwakte, iets wat je niet altijd wil delen met anderen. Maar ik zie het niet als een zwakte, het is zeker ook mijn kracht aan het worden.
Ik heb mezelf de afgelopen jaar op heel wat dingen kunnen testen. Mezelf kunnen uitdagen maar ook meer naar mezelf kunnen luisteren. Het feit dat emoties niet alleen maar draaiden om verdriet maar ook om geluk en soms wat frustraties. Dat onverwachte dingen op je pad komen en in zelfs een nieuw hoofdstuk heb mogen schrijven in mijn handleiding. Het wisselen van werkplek vond ik heel spannend. Het afscheid nemen van het onbekende en op een nieuwe plek weer moeten aarden. Het fijne was dat iedereen het mij ook gunde en ik ben nu ook zeker weer op mijn plek. Ik had verwacht dat het langer zou duren tot ik echt mezelf kon zijn en in mijn werk ook mijn eigen mening te kunnen geven. Je komt binnen op een locatie waar alles nieuw voor je is en dan wil je niet meteen je mening over dingen geven. Eerst maar in mijn ritme komen en dan zien we wel weer verder.
Daarnaast is er een grote andere verandering plaatsgevonden. Mijn facebook-relatiestatus is niet meer single. Ik heb heel lang moeten wennen eraan om ook de woorden ‘mijn vriend’ te durven zeggen. Alles is daarin nieuw voor mij en gelukkig wordt dat begrepen. Ik denk dat helemaal nu in het begin het soms best onbewust wat van mij kan vragen. Ik heb het best wel goed in de gaten en als er spanning is zit het vaak in het lijf, niet in het hoofd. Zulke dingen kosten misschien nu even wat meer energie, dat heb ik ervoor over maar weet ook dat ik daarin zelf het belangrijkste ben. Als iets mij niet lukt qua energie, dan is dat zo. Hierdoor speelt mijn autisme wel een iets grotere rol in mijn leven nu, omdat er gewoon veel dingen nieuw zijn. Ik weet niet hoe dit zou zijn als dingen niet meer nieuw zijn maar dat zal de toekomst mij wel leren. Ik ben blij dat er iemand is die mij hierin volgt, die mij in mijn waarde laat. Dat het autisme niet in de weg hoeft te staan.
En voor de rest, ben ik best oké. Ik voel me goed. Hoe gek is het dat eigenlijk nog niet zo heel lang geleden ik wekelijks bij de psycholoog kwam. Vaak met tranen er weg kwam omdat ik mezelf gewoon niet begreep. Waarom ik dingen deed, waarom mijn hoofd soms zo gek doet op bepaalde momenten, waarom ik zo snel tranen had. Daar heb ik nu wel antwoord op. En wat ik ook weet is dat koppigheid en eigenwijs zijn niet altijd een hele handige combinatie is met autisme. Heel veel willen maar soms even niet alles kunnen. Dat een stier afgaat op de rode vlag, maar die toevallig tegen een muur aanhangt en daar iets te laat achter komt. Dat doet dan even pijn maar daar leer je weer van. Of je blijft even eigenwijs en probeert toch nog een keer en misschien is de muur dan opeens wel weg. Oke, dit was even een verdwaalde gedachte.
Vandaag is de dag dat ieder mag laten zien wie die is. Dat je niet verkeerd anders bent, dat je niet vreemd bent maar gewoon jij. Ieder is uniek, ik ben ook niet hetzelfde als alle andere mensen met autisme en daar ben ik juist heel blij mee. Het mooie is dat niemand in deze wereld hetzelfde is. Wij zijn allemaal uniek. En zolang we dit ook van elkaar accepteren dan is dat toch het mooiste wat er bestaat?
Pen and Paper life 
Plaats een reactie