Iedereen heeft zijn eigen verhaal, wat begint met de geboorte en eindigt met de dood. In die tussentijd is er voldoende wat er kan gebeuren, positief en negatief. Maar soms begint je verhaal met één aspect wat andere dingen moeilijk maakt. Dit hoeft niet te betekenen dat je altijd dit bij je draagt, uiteindelijk laat je dit achter je, of je zet gewoon een masker op.
Ik heb heel mijn leven overgewicht gehad. In mijn kinderjaren ervaarde ik hier geen problemen mee maar toen ik ouder werd, merkte ik dat ik anders was dan anderen. Ik was een buitenstaander. In groep zeven ben ik verhuist naar Leeuwarden, van een klein dorpje naar de grote stad (in mijn ogen dan). Mijn laatst jaar van de basisschool in een nieuwe klas met onbekenden. Toen begon hetgeen wat mij lang pijn heeft gedaan, Pesten. Ik was niet de enige met overgewicht in de klas en af en toe werden er opmerkingen gemaakt die ik niet leuk vond. Ik probeerde het te nergeren maar dat kon ik niet. Ik werd een binnenvetter en kon niet goed mijn gevoel uiten. Ik had zin een nieuwe school, een nieuw begin.
Maar dit nieuwe begin werd ruw verstoord. Ik zat met veel klasgenoten van groep 8 in één klas. Ik was niet echt met iemand bevriend en moest nieuwe vrienden maken. Ik had het gevoel dat ik alleen was en vond het moeilijk om anderen te vertrouwen. In het eerste jaar heb ik mijn passie ontdekt, muziek. Na de muziekles bleef ik langer in het lokaal om nog even verder te gaan, te zingen en piano te spelen. Maar toen ik na de pauze terug liep naar mijn kluisje wilde ik het liefst omlopen. Voor de deur naar mijn kluisje zaten jongens die opmerkingen maakte, soms mij probeerde weg te duwen. Ik wilde niet meer naar mijn kluisje maar ik moest want mijn tas zat vol. Ik weet nog dat ik één keer ook iets terug heb gedaan, ik weet niet meer wat precies maar ik was er zo klaar mee. Waarom ik? Aan het eind van het jaar had ik enkele vrienden, sommige die spreek ik nu nog steeds. Ik wist dat die jongens in de tweede zaten en dus het volgende jaar niet meer op het zelfde moment pauze hadden
Jaar 2 was begonnen en ik was met best een leuk groepje in de pauze aan het kletsen. Op een gegeven moment gingen we foto’s maken en daarna natuurlijk bekijken. Eén ‘vriendin’ zoomde in op mijn buik en zei daar iets over, iets negatiefs. Ik heb dit thuis verteld en mijn ouders kwamen meteen in actie. Ze kenden de ouders van die ‘vriendin’ en hebben meteen gebeld, met als uitkomst dat er niks was gebeurd volgens hun. De dag erna wist half de school het en voelde ik alsof iedereen naar me keek. Mijn klas geloofde me niet en bij mijn vrienden kon ik ook niet terecht omdat die ook weer bevriend waren met die ander, als jullie dit nog snappen. Ik denk dat ik ongeveer een half jaar lang alleen in de pauze heb gezeten, ik kan het bankje nog aanwijzen. Ik luisterde muziek en schreef, met pen en papier. Ik luisterde vooral liedjes uit de serie glee, ik had het idee dat de muziek aansloot bij mij en mijn verhaal. Toen ik zeker genoeg was, heb ik die ene ‘vriendin’, toen ex-vriendin een bericht op Hyves gestuurd en gezegd dat ik er klaar mee was en ik het achter me wilde later. Ik heb sindsdien nooit meer met haar face- to-face gesproken. Dat was ongeveer mijn tweede schooljaar.
If you judge a book by its cover you might miss out on an amazing story
In deze tijd waren mijn pen en notitieblok mijn beste vriend. Ik heb veel over mezelf geschreven, het meeste erg negatief. Ik noemde mezelf een monster met dikke armen en dikke benen. Ik was niks waard. Waarom zou iemand mijn leuk vinden, ik ben helemaal niet leuk. Ik had zo’n negatief zelfbeeld dat het bijna leek alsof ik zelfmoord wilde plegen. Ik vind het moeilijk om alles weer terug te lezen, hoe kon ik ooit zo negatief zijn. Wat had ik anders kunnen doen om dit alles te voorkomen? Maar nooit heb ik gedacht dat de wereld beter af was zonder mij
Jaar 3 tot en met 5 was over het algemeen beter. Ik zat beter in mijn fel, had meer vrienden en contact met klasgenoten en sprak soms met mensen die ik in eerste instantie dacht niet aardig te vinden. Als die jaren was er één vak waar ik niet met veel plezier heenging, Geschiedenis. Niet omdat het vak saai was, maar omdat ik me in de klas niet prettig voelde. Andere leerlingen duwden me in mijn rug, straalde met een laserpen in mijn ogen en maakten gebruik van mijn goede gedrag. Door het te negeren is het uiteindelijk overgegaan en kon ik met een gerust hart het lokaal inlopen. Klas 5 was mijn jaar. Ik had vrienden om me heen, maakte makkelijk contact met anderen en hadden sommige leerlingen zelfs respect voor me. Ik besloot dat jaar samen met mijn moeder af te vallen met straight away. Na ongeveer vier maanden was ik twintig kilo afgevallen. Bij de diplomering kwam ik in een strak jurkje aanfietsen, niemand wist dat ik het was. Toen ik naar voren werd geroepen tijdens de diplomering, stond ik vol trots op. Schouders naar achter, borst vooruit. Ik keek de leerlingen aan die mijn ooit gepest hadden en zei in mijn hoofd: Kijk, dit is wie ik ben. Hebben jullie nog wat te zeggen? Ik kan me hun gezichten en namen soms nog voor me halen, ja jongens, pesten doet wat met mensen.
En toen het HBO, een nieuw begin met nieuwe mensen om me heen. Ik dacht dat ik toen al mijn pestverleden had verwerkt maar dat bleek minder waar. Ik was erg prestatiegericht, wilde dingen perfectie doen. Ik had echt een super klas, heel relaxt. In de derde periode kregen we de opdracht om je verhaal op te schrijven. In twee delen, gebaseerd op feiten en op gevoelens. Het feitelijke gedeelte ging me goed af maar die ander was toch wat zwaarder. Toen ik mijn verhaal vertelde brak ik meteen, de tranen vloeide. Dit was een teken voor iets waar ik het derde jaar pas achter kwam.
Dat was het stage jaar, vier dagen school en één dag school. De stageopdrachten gingen me goed af en ik werd steeds zekerder. Maar de dagen op school waren moeilijker. De boosdoener, supervisie. Praten over waar je tegenaan loopt en dat was altijd één ding, het pesten. Op school was ik hier meer open over maar thuis wisten ze van niks. Mijn supervisor moest opeens helaas stoppen en ik moest aan mezelf blijven werken. Toen besloot ik om mijn verhaal in een blog te verwerken en vele waren verrast. Dat verbaasde me niet. Mijn ouders hadden tranen en dat was misschien nog wel het ergste van alles. Mijn masker mocht af, eindelijk
De dag voor een supervisie-bijeenkomst met een nieuwe supervisor hadden mijn ouders ruzie. Ik vond dat heel heftig en dan de dag erna dan praten waar je mee zit is een slecht idee. Ik kon maar niet rustig worden en volgens mijn supervisor had ik een groter probleem. Ik moest naar een psycholoog, anders werd mijn supervisie stopgezet en kon in mijn stage niet afronden. Ik ben er heen geweest. Het was fijn maar al snel was de uitkomst dat ik het zelf wel kon, dat ik sterk genoeg was. Ik heb supervisie afgesloten met een zes, helemaal prima gezien wat er gebeurd is. Het moeilijkste was om het vertrouwen in mijn supervisor weer te krijgen. Dat heb ik ook niet echt meer gekregen omdat deze erg beschadigd was.
En toen kwam het examenjaar, het laatste halve jaar van de scriptie. Dit was een hele heftige periode waarin stress enorm is en je vele uitdagingen hebt. Ik heb vaker getwijfeld of ik niet moest stoppen maar ik heb het niet gedaan. Het was zeker een goede levensles. Ik kwam op een punt terecht dat ik moest beslissen, mezelf mentaal kapot maken of rustig aan doen. Ik koos voor nummer 2 en schreef er een lied over. Eén waar ik heel erg trots op ben en nog steeds wel een traantje kan laten als ik het luister of zing.
Het heeft misschien een klein trauma achtergelaten. Ik kon mijn proces van mijn scriptie controleren en die wil is gebleven. Dat is nu een punt waar ik tegenaan loop, kunnen controleren wanneer dit kan en loslaten wanneer dat moet. Dit is waar ik nu aan werk en daar kom ik altijd sterker uit. Net zoals het verwerken van het pesten, maar nu draag ik geen masker. Ik ben er actief mee aan het werk. Tuurlijk zal ik op momenten terugvallen en dat zijn echte leermomenten.
En dan liefde, iets was ook wel een punt is in mijn verhaal. Niet het hebben van liefde maar het ontbreken ervan. Ik heb tot mijn 18de nooit interesse gehad in jongens. Ik kreeg door mijn overgewicht alleen maar negatieve aandacht, of onjuiste aandacht. Ik weer niet precies wanneer het was maar ergens tussen de 12 en 18 jaar leerde ik een jongen kennen via een whatssapp groep. Hij was leuk, grappig en ik vertrouwde hem. Ik had voor het eerst vlinders in mijn buik en dit was verdomde irritant. Na een paar maanden reageerde hij niet meer en dit gebeurde steeds. Paar maanden contact en dan weer een paar maanden niet. Na 1.5 jaar zei hij dat hij best een relatie wilde, maar dan moest ik eerst wel een naaktfoto sturen. Een mens heeft grenzen en dit ging veel te ver. Hij stelde deadlines, als ik niet voor een bepaalde tijd het stuurde dan was het over. Ik stuurde niks, ik ben niet gek. Toch kwam hij weer terug, de dag voor mijn verjaardag. Ik zat middenin mijn examens en het was een welkome ontspanning. Ik had verwacht dat hij me wel zou feliciteren maar ik kreeg niks. Na een week reageerde hij pas op mijn vragen. “Ik heb al een vriendin, laat me met rust”. Iets in deze zin. Ik was helemaal de weg kwijt maar met hulp van vrienden ben ik erachter gekomen dat iemand zoals hem niks waard is.
In jaar 1 van mijn opleiding heb ik wel gedatet en één ervan het lang geprobeerd. Het was een leuke jongen alleen ging het voor mijn te snel. Ik heb nog nooit gezoend of seks gehad, iets waar ik aan één kant trots op ben maar aan de ander kant ook onzeker over ben. Hij vond me niet leuk genoeg om te daten maar ik was wel goed genoeg voor friends with benefits. Ik negeerde hem maar kreeg soms random een bericht. Ik dacht eerst, misschien kan het een vriendschap worden maar nee. Ik denk dat daten via apps sowieso niet echt iets voor mij is maar in de deze tijd is dat wel moeilijk. Ik moet niet zoeken, het moet op mijn pad komen. Ik vind mijn Romeo wel, maar om ook nog mijn liefdesleven te gaan controleren is wat teveel van het goede.
Mijn hele verhaal heeft daarin één thema, niks moeten maar dingen willen. Ik dacht dat ik mijn masker op moest houden maar wilde ik dat ook? Nu heb ik die wijsheid gelukkig en kan ik hierin mijn keuzes maken. Over een aantal jaar zal ik er weer anders over denken maar dan komt er wel weer een nieuwe deel van mijn verhaal.
Pen and Paper life 