Je kent het wel, even je minder energiek voelen en minder zin hebben in de dag. Voor mij is het alleen niet de winterdip maar een blessure die niet alleen fysiek maar ook mentaal wel wat invloed heeft. Ik ben bekend met blessures maar deze valt me wel even zwaar.
Te beginnen bij het begin. Ik ben al een paar maand lekker bezig met sporten, drie keer per week en voelde me steeds fitter worden. Maar toen klapte mijn enkel dubbel toen ik liep, ja dit keer geen spannend verhaal. Ik dacht, het valt wel mee. Gewoon in beweging blijven en dan komt het wel weer goed. Eenmaal thuis meteen de voet omhoog en even gekoeld. De dag erna had mijn enkel een flinke zwelling met al wat blauwe plekken te zien. Nog steeds dacht ik, dit valt wel mee. Na vier dagen heb ik weer geprobeerd te werken en dit ging wel. En that’s the story. Maar de pijn werd niet per se veel minder dus wat moet je dan. Gelukkig had ik nog wat fysiobehandelingen staan dus vandaag werd het tijd om even het te laten controleren.
Mijn vermoeden was wel juist, geen simpele verstuiking maar minimaal een tweedegraads, mogelijk een derdegraads. Gelukkig heb ik goed gehandeld door mijn brace te dragen tijdens het wel en als ik ergens heen moet. Er zat nog wat zwelling bij het gewricht dus zitten nog zeker een aantal weken voor herstellen aan te komen. Maar ik kan gelukkig kan ik gewoon mijn werk blijven doen, met natuurlijk voldoende rust na de tijd. Ik ben wel iets gerustgesteld en ben blij dat ik ben gegaan. Maar dan die mentale dip…
Ik hoor wel eens dat sporters die door blessures even niet kunnen sporten mentaal in een dip kunnen raken. Van weer fitter worden naar weer op de bank moeten rusten, beentje omhoog en niks doen. Je zou zeggen, wat fijn maar had toch wel liever kunnen sporten. Krachttraining kan ik gelukkig nog doen maar ook dat is rustig aandoen. Ik merk vooral aan mezelf dat je wat lakser wordt met dingen bijvoorbeeld het huishouden enzo. Sommige dingen lukken gewoon minder goed, helemaal in het begin. Nu lukt het wel iets beter en zoek ik mijn momenten uit om alles te doen dus daar ben ik blij mee. De pijn is vooral na het bewegen, op de momenten dat je echt rust hebt. Dus slapen is ook niet echt geweldig de afgelopen dagen, vooral het in slaap komen. Maar dit nu wetende, dat mijn herstel toch langer duurt dan gehoopt, helpt hopelijk om toch me toch wat beter te voelen.
Dus het plan, blijven bewegen, rusten en ondersteuning (tape of brace) dragen bij het lopen om de normale loopbeweging weer een beetje erin te krijgen. Ook wat oefeningen doen en voor de rest misschien iets minder koppig zijn volgende keer. Nu kop voortuit en op naar een voorspoedig herstel!
Pen and Paper life 
Plaats een reactie