De waarheid?

Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor al de lieve reacties die ik heb gehad op mijn vorige blog. Ik vond het zo eng om de blog te publiceren. Het schrijven ging nog wel, ik heb enkele tranen gelaten. Maar op die ene knop klikken waardoor het online komt, dat was ik een stap die eerst niet durfde te zetten. Hoe zouden anderen reageren? Maakt het mij echt wel sterker als ik dit nu online zet? Wat als er negatieve reacties komen? Ik wist even niet meer wat ik moest doen. Uiteindelijk vond in de moed om het te plaatsen. En over die hartslag, dat was waar. Toen ik op publiceren klikte klopte mijn hart 117 keer per minuut, misschien was dit nog wel hoger op het moment dat ik het bericht op facebook deelde.

In deze blog wil ik het hebben over de waarheid. Voor mij betekend dat dat er iets klopt, maar ook eerlijkheid naar mezelf en anderen. Was ik wel eerlijk naar mezelf toe door al het pesten te verbergen? Nee is het antwoord wat ik daarop kan geven. Als je niet eerlijk tegen jezelf kan zijn, moet je dit wel van anderen verwachten? Ik heb voor 99% de waarheid gesproken, het enige wat misschien niet waar is dat alles heb verteld, er is vast wel iets dat ik vergeten ben. Ieder heeft een leugentje om bestwil maar als mensen hierover gaan liegen dan vind ik dat ze hun spiegel wel een keer mogen oppoetsen. Het is misschien moeilijk, rot en emotioneel om over na te denken en het op te schrijven maar het enige wat je ziet is jezelf in de spiegel, zo erg kan dat toch niet zijn.

Ik zeg dat nu wel zo makkelijk maar ik heb die stap al gezet. Ik heb mezelf die spiegel voorgezet en mezelf in mijn ogen gekeken. Julia, één leugentje is misschien oké maar wat je nu doet is niet goed voor je. Niet goed voor mezelf maar ook niet voor mijn ontwikkeling als professional. Wat als ik opener was geweest in het begin van mijn opleiding? Hoe ver had ik me dan nu al kunnen ontwikkelen vergeleken met hoe ik mij nu heb ontwikkeld?

Ik weet niet of het zin heeft erover na te denken. Ik ben enorm trots op wat ik al heb geleerd, wat ik al heb gedaan. Ik ben deze opleiding begonnen als zeventienjarige, een meisje die net haar HAVO diploma had gehaald, geen ervaring had binnen het werkgebied en die niet stevig in haar schoenen stond. Ik verwachtte zoveel van mezelf dat ik daar bijna aan onderdoor ging. En nu? Nu kan ik voor een groep staan en deze een opdracht geven, ik ben dan zelfverzekerd. Ik had dit nooit gedurfd zonder die uitdaging aan te gaan.

Niet alleen over het pesten heb ik mezelf voorgelogen, ik denk dat ik het dagelijks doe. Mijn hoofd zegt soms dingen die ik niet doe en andersom. Als ik heel eerlijk ben kan ik een ander pijn doen met mijn mening maar moet ik dan die ander ‘sparen’ door niet eerlijk te zijn? Ik ben van mening dat je een keer goed geconfronteerd moet worden voordat je je pas echt kan ontwikkelen. Ik ben huilend een lokaal uitgelopen omdat ik niet wist wat me was overkomen. Vond ik dit erg? Mha, want ik wist dat ik juist daar enorm veel van zou leren. Ik ben liever eerlijk tegenover mezelf dan dat ik mijzelf klein houdt. Ik vind het niet erg om te huilen als dat nodig is, huilen is geen teken van zwakte. En als anderen ook eerlijk tegen mijn zijn, de waarheid durven te spreken, dan pas weet ik waar ik aan moet werken om een nog beter persoon en professional te worden.

Op de momenten dat ik me rot voel ben ik niet eerlijk tegenover mezelf, dan zeg ik niet de waarheid. Maar als ik goed voel ben ik ook niet helemaal eerlijk want diep van binnen is er iets dat mij nog steeds niet blij maakt. Ik wil graag de ware Julia zien, die ik gelukkig steeds vaker zie. De ware Julia heeft verschillende vormen. Ze is eerlijk maar let op wat ze kan zeggen en wanneer. Ze is sterk en durft haar verhaal te delen met de wereld maar ze is ook kwetsbaar. Soms te kwetsbaar.