Music is my escape!

Muziek, het mooiste van de wereld. Nou, dat vind ik dan. Deze blog zal volledig in het teken staan van muziek. Wanneer is deze passie begonnen en ook zal een playlist maken met daarin muziek die mij heeft geïnspireerd en nog steeds doet.

Mijn passie voor muziek is begonnen in de eerste klas, het enigste jaar dat ik muziek had op de middelbare school. Ik heb noten leren lezen en een beetje piano leren spelen. In de pauze na de muziekles bleven we in het lokaal om nog verder te gaan zingen en te oefenen. Dit was altijd erg leuk, hier ben ik begonnen met zingen. Klas 2 zat ik bij een soort van keuzevak, genaamd cambridge english. Het beter leren van de Engelse taal maar ook deden we best leuke opdrachten. Eind Klas 2 of begin klas 3 hadden we een opdracht met muziek. Herschrijf een liedje en maak hier een lyrics video van. Rijmschema’s, melodieën, ideeën en natuurlijk de Engelse taal. Het liedjes dat ik met een groepje ging herschrijven was niet echt mijn genre dus tijdens pauzes en lessen heb ik mijn eerste liedje geschreven op Skinny love van Birdy. Het ging over mezelf zijn, het idee was leuk maar grammaticaal was dit helemaal niet goed. Daarna ben ik meer gaan schrijven over mezelf, onzerkerheden, liefde en vast nog meer. Hoe meer ik schreef, hoe beter de liedjes werden. In 2014 heb ik contact opgenomen met een jeugdhok, daar was een opnamestudio en hier ging ik mijn eerste liedje opnemen. Een hele bijzondere.

Cory

Monteith, acteur uit de Glee, is de zomer ervoor overleden aan een overdosis en het nemen van drugs en alcohol tegelijkertijd. Al jaren had hij last van depressies en dit werd hem uiteindelijk te veel. Toen ik het hoorde was ik op vakantie in Frankrijk, bij de wifiplek. Een vriendin vroeg mij of het klopte dat hij overleden was. Ik wist van niks en ben snel gaan zoeken op het internet. Toen ik het las ben ik naar de caravan gelopen en naar mijn kamer gegaan. Volume op zijn hardst en zijn stem horen, dat is wat ik wilde. Mijn ouders dachten misschien dat ik me niet zo moest aanstellen maar voor mij was dit heel heftig. Glee was op dat moment een rode draad in mijn leven, alsof de muziek en idee van de aflevering ook in het echt zouden kunnen gebeuren. Dus als er iets opeens weg is dan is dat niet echt chill. Nog steeds als ik zijn stem hoor dan krijg ik af en toe tranen in mijn ogen. Ik besloot om mijn gedachten op te schrijven en uiteindelijk op te nemen. Vanaf dat moment heb ik mijn stem laten horen en mijn ouders overtuigd dat ik zangles wilde. Ik ben gaan zoeken naar zangscholen in Leeuwarden en heb me aangemeld voor een proefles. Na de eerste proefles heb ik mij aangemeld.

Ik het begin kon ik alleen maar laag zingen en moest ik rare oefeningen doen om mijn stem los te maken. Ik vond het zo leuk en aan het eind van het lesjaar heb ik opgetreden op het zomerconcert met mijn eigen lied. Dit was heel spannend en lang niet alles was zuiver. Het tweede jaar zangles ging al beter. Ik kon steeds hoger en sneller zingen en mijn liedjes werden beter en beter. Ook dat jaar sloot ik af met mijn eigen liedje, hierbij moest mijn vader huilen. Vorig lesjaar kreeg ik een nieuwe docente, toen ben ik begonnen met ademoefeningen. Dit heeft mij erg veel geholpen tijdens het zingen. Ook oefeningen op de piano zijn erg nuttig geweest. Toonladdertjes, hetzelfde riedeltje van laag naar hoog, elke keer steeds hoger. Vergeleken het eerste jaar is dat amper te vergelijken. All of me van John Legend vond ik al moeilijk en in jaar 3 haal ik de hoogste noot van titanium. Dat is best wel een verschil zeg ik je. Dit jaar heb ik een aantal keer meegedaan aan het open podium op de NHL. Er was weinig animo voor maar ik stond er gewoon. De hele school kon me horen, best spannend maar toch. Nooit geschoten is altijd mis. De tweede keer mocht de klas even vrij om mij te horen en dat hielp niet echt met het verminderen van spanning. Ik werd zelfs gevraagd nog een tweede liedje te doen, dat is toch vest heel leuk. Dat was mijn laatste keer dat ik heb meegedaan aan het open podium i.v.m. stage. Next year a other chance!

Ik denk dat ik overgebracht heb wat mijn passie voor muziek is en wat ik ermee doe. Ik vind het prettig om te schrijven hoe ik me voel. De momenten wanneer ik angstig ben (bijvoorbeeld toen ik alleen thuis was en een paar meter voor me het een uur lang ging onweren), ik blij ben (als ik me even heel erg goed voel) of ik boos ben (als ik dacht iemand te kunnen vertrouwen) dan kan ik losgaan met muziek, dit kan karaoke zijn of een lip sinq battle me mezelf. Na het zien van een film kan ik de juiste inspiratie krijgen om te gaan schrijven. Ik ben blij dat ik iets gevonden heb waarin ik mezelf kan zijn en mijn gevoel kan uiten.

De toekomst, het stimuleren van muziek binnen de hulpverlening en het onderwijs. Ik loop stage op een school waarin een ieder zich kan ontwikkelen op eigen manier en er ook ruimte wordt geboden. In het huidige onderwijs is dit vaak niet zo. De juf geeft muziekles, een soort van karaoke met ritme. Voor dat ik begon aan mijn opleiding waren er ook lokalen beschikbaar om op een creatieve manier te leren, dat is helemaal verdwenen. Ik wil me inzetten om dit meer op de kaart te zetten. Voor mij is muziek en pen/papier en manier van verwerken, een gesprek had me denk minder goed geholpen.

P.s. Playlist is niet gelukt, Ik heb een gratis account en ik moet upgraden als ik dat wil doen. Als het goed gaat met de blog zal ik er één maken, dat beloof ik jullie!