Zet jezelf een spiegel voor

Ik heb mezelf de afgelopen jaren erg vaak weg zien lopen van de denkbeeldige spiegel, niet willen zien wat er in me zit. Het is tijd om het te vertellen, om in de spiegel te kijken en beseffen wat ik mee heb gemaakt en hoe trots ik op mezelf mag zijn.

Ik heb heel mijn leven overgewicht gehad. In mijn kinderjaren ervaarde ik hier geen problemen mee maar toen ik ouder werd, merkte ik dat ik anders was dan anderen. Ik was een buitenstaander. In groep zeven ben ik verhuist naar Leeuwarden, van een klein dorpje naar de grote stad. Mijn laatst jaar van de basisschool in een nieuwe klas met onbekenden. Toen begon hetgeen wat mij nu nog steeds pijn doet, Pesten. Ik was niet de enige met overgewicht in de klas en af en toe werden er opmerkingen gemaakt die ik niet leuk vond. Ik probeerde het te negeren maar dat kon ik niet. Ik werd een binnenvetter en kon niet goed mijn gevoel uiten. Ik had zin in een nieuwe school, een nieuw begin.

Maar dit nieuwe begin werd ruw verstoord. Ik zat met veel klasgenoten van groep 8 in één klas. Ik was niet echt met iemand bevriend en moest nieuwe vrienden maken. Ik had het gevoel dat ik alleen was en vond het moeilijk om anderen te vertrouwen. In het eerste jaar heb ik mijn passie ontmoet, muziek. Na de muziekles bleef ik langer in het lokaal om nog even verder te gaan, te zingen en piano te spelen. Maar als ik na de pauze terug liep naar mijn kluisje wilde ik het liefst omlopen. Voor de deur van mijn kluisje zaten jongens die opmerkingen maakte, soms mij probeerde weg te duwen. Ik wilde niet meer naar mijn kluisje maar ik moest want mijn tas zat vol. Ik weet nog dat ik één keer ook iets terug heb gedaan, niet meer precies wat maar ik was er zo klaar mee. Waarom ik? Aan het eind van het jaar had ik enkele vrienden, sommige die spreek ik nu nog steeds. Ik wist dat die jongens in de tweede zaten en dus het volgende jaar niet meer op hetzelfde moment pauze had.

Jaar 2 was begonnen en ik was met best een leuk groepje in de pauze aan het kletsen. Op een gegeven moment gingen we foto’s maken en daarna natuurlijk bekijken. Eén ‘vriendin’ zoomde in op mijn buik en zei daar iets over, iets negatiefs. Ik heb dit thuis verteld en mijn ouders kwamen meteen in actie. Ze kenden de ouders van die ‘vriendin’ en hebben meteen gebeld, met als uitkomst dat er volgens hun niks gebeurd was. De dag erna wist half de school het en voelde het alsof iedereen naar me keek. Mijn klas geloofde me niet en bij mijn vrienden kon ik ook niet terecht omdat die ook weer bevriend waren met die ander, als jullie het nog snappen. Ik denk dat ik ongeveer een half jaar lang alleen in de pauze heb gezeten, ik kan het bankje nog aanwijzen. Ik luisterde muziek en schreef, met pen en papier. Ik luisterde vooral liedjes uit de serie glee, ik had het idee dat de muziek aansloot bij mij en mijn verhaal. Toen ik zeker genoeg was, heb ik die ene ‘vriendin’ die ik zag als ex-vriendin een bericht op hyves gestuurd en gezegd dat ik er klaar mee was en ik het achter me wilde later. Ik heb sindsdien nooit meer met haar face-to-face gesproken. Dat was ongeveer mijn tweede schooljaar.

In deze tijd waren mijn pen en notitieblok mijn beste vriend. Ik heb veel over mezelf geschreven, het meeste erg negatief. Ik noemde mezelf een monster met dikke armen en dikke benen. Ik was niks waard. Waarom zou iemand mij leuk vinden, ik ben helemaal niet leuk. Ik had zo’n negatief zelfbeeld dat het bijna leek alsof ik zelfmoord wilde plegen, dit merkte ik pas nadat ik alles een tijdje later terug las. Ik vind het moeilijk om alles weer terug te lezen, hoe kon ik ooit zo negatief zijn. Wat had ik anders kunnen doen om dit alles te voorkomen?

Jaar 3 tot en met 5 was over het algemeen beter. Ik zat beter in mijn vel, had meer vrienden en contact met klasgenoten en sprak soms met mensen die ik in eerste instantie dacht niet aardig te vinden. Al die jaren was er één vak waar ik niet met veel plezier heen ging, Geschiedenis. Niet omdat het vak saai was, maar omdat ik me in de klas niet prettig voelde. Andere leerlingen duwden me in mijn rug, straalde met een laserpen in mijn ogen en maakten gebruik van mijn goede gedrag, bijvoorbeeld door dingen over te schrijven of foto’s te maken van de aantekeningen. Door het te negeren is het uiteindelijk overgegaan en kon ik met een gerust hart het lokaal inlopen. Klas 5 was mijn jaar. Ik had vrienden om me heen, maakte makkelijk contact met anderen en hadden sommige leerlingen zelfs respect voor me. Ik besloot dat jaar samen met mijn moeder af te vallen met straight away. Na ongeveer vier maanden was ik twintig kilo afgevallen. Bij de diplomering kwam ik in een strak jurkje aanfietsen, niemand wist dat ik het was. Toen ik naar voren werd geroepen tijdens de diplomering, stond ik vol trots op. Schouders naar achter, borst vooruit. Ik keek de leerlingen aan die mijn ooit gepest hadden en zei in mijn hoofd: Kijk, dit is wie ik ben. Hebben jullie nog wat te zeggen?

Ik weer niet precies wanneer het was maar ergens tussen de 12 en 18 jaar leerde ik een jongen kennen via een whatssapp groep. Hij was leuk, grappig en ik vertrouwde hem. Ik had voor het eerst vlinders in mijn buik en dit was verdomde irritant. Na een paar maanden reageerde hij niet meer en dit gebeurde steeds. Paar maanden contact en dan weer een paar maanden niet. Na 1.5 jaar zei hij dat hij best een relatie wilde, maar dan moest ik eerst wel een naaktfoto sturen. Een mens heeft grenzen en dit ging veel te ver. Hij stelde deadlines, als ik niet voor een bepaalde tijd het stuurde dan was het over. Ik stuurde niks, ik ben niet gek. Toch kwam hij weer terug, de dag voor mijn verjaardag. Ik zat middenin mijn examens en het was een welkome ontspanning. Ik had verwacht dat hij me wel zou feliciteren maar ik kreeg niks. Na een week reageerde hij pas op mijn vragen. “Ik heb al een vriendin, laat me met rust”. Iets in deze zin. Ik was helemaal de weg kwijt maar met hulp van vrienden ben ik erachter gekomen dat iemand zoals hij niks waard is.

En dan begint het leuke deel van dit verhaal. Het HBO was een verademing om met mensen om te gaan die volwassen waren en niet zomaar anderen pesten omdat het leuk was. Ik heb niet perse vrienden gemaakt voor het leven maar ik heb mensen ontmoet die mij geholpen hebben van wie ik nu al geleerd heb.

Ook al is pesten niet leuk, het heeft mijn wel gevormd tot wie ik nu ben. Nu is het de kunst om negatieve dingen om te buigen naar iets positief. Dat is het proces waar ik nu mee bezig ben. Ik ben iemand die wil presteren, die goed wil doen en die liever niet afgewezen wil worden. Als ik een gesprek heb over mijzelf of mijn gedrag ben ik snel in tranen. Eerst wist ik niet wat die rede was maar ik ben erachter gekomen. Mijn pestverleden heeft een enorme invloed gehad op mijn ontwikkeling. Ik heb mijn persoonlijkheid op de middelbare school minder goed kunnen ontwikkelen waardoor ik wat later op gang ben gekomen, je kan het vergelijken met een led-lamp.

Sommige mensen stralen meteen en anderen doen er wat langer over om op hun felst te stralen, ik ben de tweede. Daar is niks mis mee, je moet dan even een sprintje trekken om tot hetzelfde resultaat te komen..