Twee minuten stil zijn en daarna feest vieren. Het idee is een beetje raar dat je maar twee minuten stil bent en de dag erna de hele dag het feest is. Misschien willen we ook wel niet te lang stilstaan bij de slechte dingen in de oorlog. Vroeger was Bevrijdingsdag voor mij een gewone dag, alleen was ik vrij van school. Nu ik ouder en volwassen heeft het een andere invulling, Ik weet nu wat het eigenlijk betekend en de oorlog is ook best dichtbij gekomen. De twee minuten die vroeger zo langzaam gingen, gaan nu zo snel voorbij.
In 2010 ben ik met mijn gezin verhuist naar Leeuwarden, naar een oud grachtenpand dichtbij het centrum. Alle oude documenten zijn bewaard, koopaktes, verdelingen van wat een gezinslid zou bezitten. Een van de eerste bewoners was de familie de Vries. Een welvarende, joodse familie met 5 Kinderen. Vader Emanuel overleed in 1918 en gaf het huis aan zijn broer. Moeder Olga overleed in 1940 en vanaf dat moment gaf de broer het huis aan één van de dochters, Sara. Op 11 Maart 1943 is Sara opgepakt en naar Westerbork gestuurd. Zij mocht niet lang hier blijven want 17 maart werd ze naar Sobibor gestuurd, deze reis duurde 72 uren. Op 20 maart, dus meteen toen ze aankwam in Sobibor, is ze overleden. Ze was 62 toen dit gebeurde en zoals de meeste weten werden de bejaarden en jonge kinderen meteen naar de gaskamer gebracht. Dat is wat ik me als enigste kan bedenken gezien de details. In Westerbork zat ze in barak 3, een bijzonder detail. Ik woon op 33, en in het gezin verschillen we allemaal zoveel jaar dat je het precies door drieën kan delen. Mijn vader is 53 en ik wordt bijna 20, dat is 33 jaar verschil. Mijn zus en moeder verschillen 27 jaar en ik en mijn zus verschillen 3 jaar.
Ook zijn al 4 van de 5 kinderen overleden, drie dagen na transport vanuit Westerbork. Eén dochter heeft het overleefd en verre familie van haar woont op dit moment ergens omgeving Rotterdam.
(foto van verzetsstrijders, 1945)
Soms denk ik nog wel eens dat Sara af en toe langskomt om het huis weer te zien, kijken hoe het er tegenwoordig uitziet. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de oorlog. Toen ik jong was, een jaar of negen, las ik alleen maar boeken die te maken hadden met de oorlog. Het maakte mij niet uit of het over het verzet ging of over gevechten. Ik vind het mooi dat ik woon op een plek dat onderdeel is van de tweede wereldoorlog. Je hebt in dezelfde ruimtes gelopen, op een zelfde plek geslapen en dat maakt de tweede wereldoorlog toch iets bijzonders voor mij.
Tijdens de twee minuten stil zijn mocht ik vroeger ook altijd nadenken over de doden die niet te maken hadden met de oorlog maar sinds ik dit weet gaat daar mijn aandacht ook wel naar toe. In die twee minuten probeer ik de doden te eren, het maakt mij niet uit of het oorlogsslachtoffers zijn of niet. Dit is een mooie en belangrijke traditie die moet blijven bestaan.
Dan Bevrijdingsdag. Overal in het land zijn er festivals en worden er dingen georganiseerd. Het is enorm druk in de stad en je kan je fiets nergens kwijt. Maar als je eenmaal een plekje hebt gevonden dan vier je met iedereen de vrijheid die we nu hebben. Muziek, hapjes, drankjes en dansjes. Dat is alles wat we die dag nodig hebben. We denken niet meer aan het slechte wat gebeurd is maar aan die ene dag dat Nederland vrij was.
Mijn plannen voor morgen zijn met mijn moeder en zus naar de stad en genieten van hopelijk het mooie weer. Heel veel plezier iedereen en denk eraan, je hoeft maar 2 minuten per jaar echt stil te zijn!
Pen and Paper life 
Geef een reactie