Flying out

Ik vind het super leuk om een keer een gastblog te mogen schrijven voor Julia. We kennen elkaar nu een jaar of 7 waarvan we een groot deel bevriend zijn en ik ben erg trots op haar. Hoe ze elke week zichzelf laat zien in haar blogs, super stoer! Over het algemeen vind ik mijn eigen leven niet interessant genoeg om op deze manier over te schrijven. Of ik heb er in ieder geval de ballen niet voor. Alle crazy stories en de moeilijke gedachten gaan daarom mooi op slot in een dagboek, te lezen alleen door een paar jaar oudere ik die dan weer even kan lachen.

Dit jaar ben ik begonnen met studeren in ‘a town far far away’ van de vertrouwde omgeving waar ik ben opgegroeid. Ik ben toen dus ook op mezelf gaan wonen, wat best wel een spannende stap was. Ondanks dat ik wist dat ik het allemaal wel zou kunnen, want het was me immers die twee maanden in Suriname ook gelukt! “So what’s the big deal!? Ljouwert is om de hoek!” zei ik tegen mezelf. Uhm…. Misschien dat dit íéts meer permanent is?????

In ieder geval, de eerste week dat ik in m’n nieuwe stadje zou zijn werd ik geleefd. Eerst introductie kamp van de studie en vervolgens intro week van de stad. Er waren dus genoeg feestjes, cursussen en markten om naar toe te gaan. Ik ben iemand die mensen heel leuk vind, tot op zekere hoogte, dan moet iedereen oprotten als ik dat even zo mag zeggen. Dus ik was heel blij dat ik ’s avonds naar m’n eigen plekje kon gaan en gewoon lekker alleen was.

De laatste dag besloot ik niet met de activiteiten mee te doen. Ik was toen jarig en nou ja… ik wilde die dag gewoon lekker relaxt beginnen. M’n moeder zou me later die dag ook komen ophalen om naar de musical te gaan en vervolgens weer richting het hoge noorden te rijden. Maar ik had me een beetje verkeken op hoe ‘alleen’ die dag zou voelen. En ik was nogal uitgeput van alle indrukken van die week. A lot to process. Hier werd ik een beetje ‘bang’ van, want wat nou als het steeds zo zou zijn!?

De week erna was ik gewoon lekker thuis, genieten van de laatste weken van m’n tussenjaartje. Maar toen moest ik er toch aan geloven. Paps en mams brachten me, met nog wat laatste spullen naar mijn nieuwe kamer. Jullie moeten even weten dat ik niet iemand ben die huilt, dat werkt niet in mijn hoofd ofzo. Of ik huil wel maar dat hoeft de wereld niet te weten, gewoon iets voor op de w.c.. Toch hebben de traantjes die dag het gevecht gewonnen.

Nu zijn we ondertussen zo’n driekwart jaar verder en kan ik me niet voorstellen dat ik me toen zo voelde. Om eerlijk te zijn word ik nu ook helemaal gek als ik te lang thuis ben. Met de kerst was ik bijvoorbeeld twee weken met m’n familie, dit was echt too much! Ik kon toen niet wachten om weer lekker in mijn grote bed in mijn eigen kamer te liggen! Mijn eigen dingen doen. – Mmm ik heb zin in taco’s. Laat me taco’s maken! – Niemand die me tegen houdt. Ik vind het leuk om aan mezelf te merken dat ik daarin veranderd ben. Je leert echt heel veel van alleen wonen, alleen zijn. Je moet opeens heel veel regelen en zelf maar doen. Nu heb ik wel het geluk dat ik heel lieve ouders heb die me overal heel graag mee helpen maar toch. Het is wel een onderdeeltje van volwassen worden!

Nu hoop ik natuurlijk dat deze blog enigszins interessant was om te lezen en ben ik heel erg benieuwd naar de reacties! Misschien vind ik dan ook wel eens de ballen om die dagboek verhalen te delen!

Faïsha Werners