Er is er één jarig, hoera hoera! Dat kun je wel zien dat ben ik!! Vandaag ben ik 20 geworden, XX. Vandaag is de dag ik feest mag vieren met familie, vrienden en waarschijnlijke de andere mensen die vanavond op stap gaan. Maar omdat het kan, een kleine terugblik op die 20 jaren Julia zijn!
Ik zal jullie een verhaaltje vertellen. Het was 12 Mei 1998, het was een zeer zonnig (bloedhete) dag. Een man en vrouw hadden hun dochter bij opa en oma gebracht en zijn naar het ziekenhuis gegaan. De vrouw was zwanger en had het heel erg zwaar (kan ik me voorstellen met max 32 graden en ik ben niet eens hoogzwanger). Maar die vrouw was niet de enigste die zwanger was en wilde bevallen. Dit was een groot probleem want er was maar één dokter die al deze vrouwen moest helpen. Toen de vrouw het te zwaar had wilde ze graag bevallen en om 13:00 komt er een meisje ter wereld, met de wonderschone naam: Julia!
Ik weet hier natuurlijke niks meer maar van mijn moeder heb ik dit gehoord. Oowja, ik ben één detail vergeten. Op het moment dat ik werd geboren ving mijn zus een dode vis…
Voor deze blog heb ik de fotoboeken geopend en toen zag ik een superschattig, mollige baby, peuter en kleuter. Meestal lachte ik op de foto maar een paar, die zijn niet bestemd voor het internet. Of ik heb weer eens straf, lig ik heel onnozel te slapen of denk ik dat ik de beste danseres ben van de wereld.
Een aantal dingen viel me op tijdens het bekijken van mijn fotoboeken. Ik ben in veel opzichten amper veranderd. Ik val nog steeds in slaap in de meest gekke houdingen en plekken. Ik ben nog steeds niet de meest geweldige fietser (Ik had een lichte afwijking naar rechts waardoor ik altijd tegen het tuinhuisje knalde) en dat ik een performer was, dat was ook wel duidelijk te zien. De allerbeste microfoon die er toen bestond en ik ging zingen. Ik had mijn box in mijn ene hand en de microfoon in de andere. En natuurlijk stond ik op een supermooi podium. Veel van deze foto’s kan ik me in het echt niet meer herinneren maar als ik ze terugkijk lijk ik een superleuke kindertijd gehad te hebben.
Maar toen hielden de foto’s op. Ik werd op de één of andere manier cameraschuw. Vanaf ongeveer mijn 5de zijn er bijna geen foto’s meer te vinden, misschien staan deze nog wel op de computer maar veel zijn er niet. Hoe dit kan, toen werden en vaak minder foto’s gemaakt. We waren niet meer klein en schattig…… Zou dat de rede zijn.
Ik ben vooral dankbaar voor de momenten wanneer ik bij familie was. Ik spendeerde vroeger heel veel tijd met mijn zus, dat werd wat minder in de pubertijd maar dat vergeten we gewoon. Ze woont nu niet meer om de hoek en werk onregelmatige dagen. Hierdoor zie ik haar minder vaak dan dat ik zou willen. Toen ik net geboren was wilde ze mij al verzorgen en vasthouden, dat is nog steeds zo alleen ziet het er iets anders uit. Ze zorgt voor haar kleine zusje en weet vooral waar je op moet letten als je ergens op stap gaat. Dat is best handig toch?
En natuurlijk mijn ouders. Ze zijn er voor me en hebben mij veel gegeven. Soms moet je ook eens wat terugdoen, bijvoorbeeld je bord naar achter brengen (en dan niet vallen anders krijg je een vork in je hoofd). Gister was hun trouwdag en ik heb ze was lekkers gegeven. Ze zeggen dat meteen dat dat niet had gehoeven maar ik vind het belangrijk dat ik ze ook wel een wat terug mag geven. Mijn ouders zijn trots op me als ik op een podium sta en ga zingen, mijn vader begint meestal te huilen ook al wil hij dat niet zeggen.
Als laatste familie, vrienden en iedereen om me heen die ervoor hebben gezorgd dat ik nu ben zoals ik ben.
Ik kan nog vele nostalgische dingen gaan benoemen maar ik denk dat ik vooral moet gaan genieten van de dag en nacht die gaan komen!
Pen and Paper life 
Geef een reactie