Deze week een blog over iets wat mij aangaat, het zijn geen gedachten, het is iets fysieks. Zoals sommige mensen wel weten ben ik hypermobiel en wanneer je er ook last van heb dan word het hypermobielsyndroom (HMS) genoemd. Ik heb het vooral in mijn enkels, knieën, polsen en rug. Dat betekent niet dat ik super lenig ben en mijn been ik mijn nek kan leggen..
Hypermobiel zijn is iets wat erfelijk kan zijn. Door veranderingen in het bindweefsel zijn de gewrichtsbanden en pezen elastischer. Bij ‘normale’ mensen zullen de banden zich strak opspannen maar wanneer je hypermobiel bent dan rekt het juist mee en kunnen ze verder dan normaal bewegen en raken verstrekt. Doordat je banden meebewegen en zich niet strak spannen kan het zijn dat je je sneller verstapt of een verkeerde beweging maakt, dit komt omdat de banden deze klap niet kunnen opvangen.
Bij mij zijn ze erg op mijn 17de achter gekomen. Ik merkte dat ik een bobbel had om mijn linkervoet, aan de kant van de kleine teen. Het was geen eelt of iets anders wat flexibel was, het was bot. Hierdoor paste ik niet meer in sommige schoenen en ben ik naar de huisarts gegaan. Daar kreeg ik een verwijzing naar een orthopeed in het ziekenhuis. Daar werd tegen mij gezegd dat ik platvoeten had en dat daarom niet in mijn schoenen paste. Ik werd met een verwijzing gestuurd naar Dantuma, een orthopedische speciaalzaak. Ik moest steunzolen. Maar nu komt het, ik liep de kamer binnen en de man zei meteen: Ik zie het al, je bent hypermobiel. Ik moest een aantal testjes doen. Deze waren:
- Kun je je pinken 90° of verder overstrekken?
- Kun je je duimen tegen uw onder arm leggen?
- Kun je je ellebogen met 10° overstrekken?
- Kun je je knieën met ongeveer 10° overstrekken?
- Kun je als u voorover buigt uw handen plat op de grond leggen zonder uw knieën te buigen?
Uiteindelijk kreeg ik steunzooltje met een verhoging bij mijn hak (om overstrekking tegen te gaan) en een bobbel die ervoor zorgt mijn voet weer in je juiste houding komt te staan. Met deze ‘diagnose’ kreeg ik meer duidelijkheid. Ik was altijd degene met blessures en erg veel blauwe plekken. Je krijgt namelijk ook sneller blauwe plekken omdat het bindweefsel is veranderd. Ik heb een aantal keer mijn enkel verzwikt, enkel overbelast en ontstoken, knieën overbelast en ontstoken, twee keer mijn rug gekneusd en ik heb al ongeveer 4 jaar relatief vaak last van mijn polsen. Dat laatste vind ik misschien nog wel het ergste want ik ben er zo lang mee doorgelopen dat het een echt probleem werk. Ik kon hem niet bewegen en liep ongeveer 4 keer per jaar twee maanden lang met een brace. Ik kon hierdoor niet werken en het belemmerde mij in mijn opleiding. Op mijn oude werk wisten ze dat als ik belde dat er iets van slecht nieuws zou zijn. Wat is er nu weer gebeurd? Dat is de zin die ik vaak hoorde en nooit kwam er een spectaculair verhaal. Wel was ik wel bijna altijd aan het werk en ging ik door totdat het echt niet meer ging, gelukkig hadden de meeste hier wel begrip voor. Ik hen zelfs gewerkt met één hand, het gaat misschien twee keer zo lang duren maar ik kan het wel.
Tot ik dit jaar in Januari naar het hand en pols centrum ben gegaan het volgende kreeg te horen. Midcarpale instabiliteit, het polsgewricht bestaat uit de botten van de onderarm, de polsbotjes zelf en de bases van de vijf middenhandsbeentjes. De polsbotjes worden verdeeld in de eerste en tweede rij, ook wel de proximale en distale rij genoemd. De gewrichtsbanden van de pols zijn ook onder te verdelen in 2 groepen: intrinsieke en extrinsieke ligamenten. De intrinsieke ligamenten zijn kort, stug en sterk en lopen tussen twee naast elkaar gelegen polsbotjes. De extrinsieke ligamenten zijn langer en soepeler. Hier overheen lopen de pezen die ook de pols stabiliseren. Ze ondersteunen de pols als een soort teugels tijdens het gebruik van de hand. Ze verlopen aan beide zijden van de pols en gaan over in de spieren van de onderarm.
Bij het bewegen van de pols volgen de acht polsbotjes altijd een ingewikkeld doch vast bewegingspatroon. In het geval van een midcarpale instabiliteit is dit vaste patroon verstoord. Deze verstoring is het gevolg van slapte van de ligamenten, ook wel hypermobiliteit genoemd.
Makkelijker gezegd. Een hand begint bij een bot, dan spieren en pezen. Mijn pezen werken niet goed (zijn te lang of te slap) en hierdoor raakt mijn pols steeds overbelast. Ik ben ongeveer 3 maanden in therapie geweest en nog steeds moet ik mijn pols trainen om deze sterk te houden. Het is iets waar je mee moet zien te leven, het leert je hoe je dingen anders kan doen. Ook is mijn grens kleiner qua pijn, merk ik dat er iets verkeerd gaat dan weet ik dat ik op moet passen want een blessure hersteld langzamer. Het frustreert mij wel eens maar ik kan er ook wel grapje over maken.
Weetje soms is het heel irritant, ik liep maandag naar de bank (als in meubelstuk) en mijn enkel klapte ineens dubbel. Ik dacht dat het wel snel over ging maar nog steeds doet het enorm veel pijn. Gelukkig heb ik het helemaal niet druk en moet ik gewoon naar stage en dus heb ik mijn enkel natuurlijk veel te veel belast. Nu zit ik lekker op de bank met mijn enkel omhoog en tv te kijken. Dat is nou wel weer een voordeel aan rustig aan moeten doen!
Pen and Paper life 
Geef een reactie