This is the moment…

Het moment van de waarheid, is het me gelukt of niet? 4 September 2017 ben ik begonnen met met mijn derde jaar, het stagejaar. Er werd mij gezegd dat ik het zwaar zou krijgen en dat ik meer zal leren dan dat ik de eerste twee jaren heb gedaan. Nu ongeveer 1280 stage-uren verder en daar zit ik dan, in een werkruimte ergens op de NHL met mijn begeleider op stage en mijn begeleider vanuit de NHL. Mijn eindgesprek, daar ga ik dan…

Alles wat iedereen mij gezegd heeft over het derde jaar is zwaar, de eerste weken zijn overweldigend en wanneer je eenmaal op stoom bent begint het einde al in zicht te komen. Van in het tweede jaar zes lesuren verplicht naar school te moeten werd het 32 uur per week en daarnaast ook nog op de vrijdag naar school. Het klinkt een hele grote stap en dat is het ook. Misschien vond ik hem wel groter dan dat ik had verwacht. Mijn eerste weken waren zwaar. Weinig energie, heel veel informatie en geen vast slaappatroon. Ik heb veel meegekeken in klassen en stond voor een groep van 60 leerlingen, dat is pas een goed welkom. Ik was overdonderd maar gelukkig bleef ik niet alleen, er kwamen nog twee stagiaires!

Gelukkig raakte ik snel gewend aan de leerlingen, collega’s en natuurlijk het schoolsysteem. Dat is best handig in je stage. Ik kon aan de slag met verslagen en was druk bezig met het begeleiden van leerlingen. Men zegt wel dat niet alles goed kon gaan en dat klopte. Ik kreeg weer enorme last van me pols, de rust, behandeling en het herstel heeft meer dan twee maanden geduurd. Dat ware lange maanden omdat ik niet kon typen (ook niet met één hand want dan ging die ook pijn doen) en schrijven kon ik ook niet lange periodes achter elkaar.

Na vier weken kon ik weer wat meer en had ik de energie om ook wat de doen, daarvoor ging al die energie in het herstellen van mijn pols. Het was niet alleen iets slechts, ik kon op een gegeven moment beter mijn grens aangeven (dat moest ook wel omdat ik verging van de pijn of in slaap viel), ik ben erachter gekomen dat ik best veel met één hand kan en als laatste een diagnose. Midcarpale instabiliteit, pezen zijn te zwak waardoor de spieren harder moeten werker en constant overbelast zijn. Meer info is te vinden op deze site: http://hethandenpolscentrum.nl/polsaandoeningen/midcarpale-instabiliteit/.

Okee, ik kon weer normaal functioneren bijvoorbeeld lopen, verslagen typen en voor een groep staan en uitleg geven. Ik ben keihard aan het werk gegaan en dat werd beloond. Ik heb daarna enorme stappen gezet en heb zoveel geleerd. Ik ben best flexibel geworden in mijn ‘werk’ en heb een zelfvertrouwen gekregen die af toe de pan uitrijst. Ik ben op schema gebleven met mijn verslagen en heb alles in één keer gehaald met ook nog best goede cijfers. Het eindgesprek is het moment of je je stage haalt of dat je je stage moet verlengen. Ook al heb ik goede resultaten, toch zit er spanning in zo’n moment. Het is leuk want je hebt er maanden naartoe gestreefd maar je wordt beoordeeld, dat maakt het eng

Mijn beste ervaring is dat ik leerlingen zag groeien. Sommige leerling daagden mij in het begin alleen maar uit en ik kan nu gewoon een goed gesprek met ze hebben, ik heb een soort van respect gekregen van de leerlingen. Ik heb veel overlegd met collega’s en hierdoor heb ik leren samenwerken en ook een beetje de doelgroep leren kennen, Nee het leerling is niet de beperking, nee het leerling is niet zijn gedrag. Door het zien van nieuwe inzichten kon ik de echte leerling zien.

En dan nu het gesprek..

Het is 11:30 en ik ben op de NHL. Ik zit samen op een werkplek met mijn begeleider van stage en van de NHL. Het gesprek begint over de ontwikkelingen voor volgend jaar. Ik kreeg tranen toen we het over goede dingen gingen hebben, wat mijn successen waren. Ik heb situaties beschreven die ik mooi vond, waar ik veel van heb geleerd. Ik heb mijn stage afgesloten met een 7,5 dat wordt afgerond naar een 8 (er kunnen alleen maar getallen zonder komma in het systeem gezet worden). Nog twee weken genieten van mijn tijd op Piter Jelles de Brêge en daarna is het vakantie!