Misschien is angst niet het goed woord, maar een ander kan ik niet bedenken. Soms moet je terug gaan naar iets om het volledig af te kunnen sluiten. Ik ben wel een terug geweest maar ben nooit verder dan de kantine geweest. Ik ben terug gegaan naar mijn middelbare school, wel met een plan. Ik ga er misschien afstuderen, daar komt meer bij kijken dan 1 bezoek maar de eerste stap is gemaakt. Ik heb altijd nagedacht, hoe zou het nu zijn? Zou ik emotioneel worden?
……………………………………….
Gister had ik er een afspraak met de muziekdocent, dit omdat ik in mijn afstudeeronderzoek iets met muziek wil gaan doen. Ik heb even gewacht in de hal en zag al die leerlingen lopen. OMG zijn dat echt onderbouwers?? Het was hetzelfde verhaal, de een gaat meteen naar boven wanneer de bel gaat en de ander, die wacht rustig af en komt 10 minuten te laat in de les. Ik werd opgehaald door de muziekdocent en kwam het lokaal binnen, gewoon nog steeds hetzelfde. Hier heb ik mijn passie voor muziek ontdekt, ik ben er gewoon weer. Ik begon uit te leggen waarom hier en daarbij heb ik ook vertelt over het pesten. Volgens mij schrok ze enorm, ze dacht dat het op school altijd wel goed ging. Ik heb geen tranen gelaten, goedzo Julia. Wel vochtige ogen want het is natuurlijk voor mij een beladen plek. Na best lang te hebben gepraat en hadden besproken wat ik wilde gaan doen en wat hun idee was heb ik een mini rondleiding gekregen. Even door de docentenkamer en ik zag natuurlijk veel bekende gezichten. Herkende ze mij ook? De muziekdocent wel en dat vind ik nog best wel knap.
Toen langs wat lokalen die totaal waren veranderd en zijn we even langs de Pedagogisch medewerker van de school gegaan. Ook zij herkende me, naja alleen mijn naam. Ze was met een docent (volgens mij van Nederlands) aan het werk en hebben een afspraak gemaakt voor maandag om dat verder te kijken wat mogelijk is. En toen kwam het moment, lopen langs de nu weggehaalde kluisje van mijn jaren in de onderbouw en de plek waar ik ook fysiek werd gepest. Het was gek maar ik was niet emotioneel, het was nog helemaal hetzelfde maar toen was ik niet wie ik nu ben. Ik ben volwassen en kon een soort van objectief kijken naar de plek. De plek is een vernauwing in een gangpad, gecreëerd door een grote paal. Als daar een paar brede jongens staan dan moet je of omlopen of toch er doorheen gaan. Ja daar heb ik wel wat geduw meegemaakt. Nu ik dit schrijf wordt ik wel wat emotioneel, als ik het nog niet achter me heb kunnen laten had ik daar anders gestaan. Waarschijnlijk me meer tranen.
Hoe was het bezoek nou eigenlijk? Er zijn veel gedachten door me heen gegaan. Ik denk dat 1 vraag wel veel kan zeggen. De muziekdocent vroeg: Wat voor advies zou jij geven aan docenten met betrekking tot pesten? Mijn antwoord was dat het kenbaar moet worden gemaakt. Vraag gewoon maar eens een keer of er op school gepest wordt! Als je als leerling niet weet dat mensen je willen helpen of niet weet wie je kan helpen dan zal deze ook nooit hulp zoeken. Maak posters of geef ik de onder- en bovenbouw een keer een workshop hierover. Ik heb nooit geweten naar wie ik moest, ik vond mezelf namelijk geen kind met problemen. Dit laat ook wel zien hoe ver ik ben gekomen. Ik ben sterk gebleven en heb vertrouwen in mijn eigen kunnen.
……………………………………….
Zoals ik in het begin zei, soms moet je terug naar iets om dat volledig af te sluiten, de pijn er weg te halen en dat boek helemaal dicht kan gaan doen, deze is nog steeds niet af. Hoe mooi zou het zijn dat ik twee hoofdstukken samen kan afsluiten, het pesten en het studeren. Ook zal ik mezelf wel tegenkomen, een risico maar deze zijn er om aan te gaan. Proost op het afsluiten van een boek in mijn leven!
I tell people that life is like a book. Sometimes you’ve just got to turn the chapter. Even if you don’t understand it, turn the chapter and move away from it. You don’t know all the good things that are ahead of you yet.
Danny Gokey
Pen and Paper life 
Geef een reactie