2018, wauw…

De laatste dag van het jaar is aangebroken, een perfect moment om erop terug te gaan kijken. Het is een jaar geweest waarin ik mezelf echt opnieuw heb leren kennen, ik diepe dalen heb gehad maar ik ook de hoogste bergen heb beklommen. Ik heb niet alleen een leerzaam jaar gehad maar heb ook genoten van de dingen die ik heb gedaan. Ik ben tegen alle verwachtingen in op avontuur gegaan en heb dingen gezien die ik anders nooit zou zien. Ik heb mensen leren kennen waar ik van heb geleerd en waarmee ik plezier heb gehad.

………………………..

Mezelf leren kennen, eerst tegen mijn zin in maar toch heeft het me wel dingen gebracht. Ik ben sterker dan ik dacht, ik kan dingen steeds beter aan. Ik raak niet meer bij elk emotioneel verhaal in tranen, ook niet als ik over mijn persverleden vertel. Ik heb het er soms wel moeilijk mee, ik ben veranderd. Positief maar die andere ik was ook onderdeel van mij, één die ik nog wel koester. Ik zie hoeveel sterker ik ben geworden, de kleine meid is nu klaar op te staan en echt volwassen te worden. Ik heb eindelijk verteld wat ik zo’n acht jaren bij me heb willen houden, aan jullie. Een groot geheim die eindelijk uit mij is gegaan. Ik heb een boek afgesloten, één die acht jaar open heeft gelegen.

Diepe dalen en hoge bergen, zonder één van de twee kom je niet verder. Ik wil me richten op wat voor bergen ik heb beklommen. Ik heb gewoon mijn stage voldoende afgerond, ik heb 3 weken lang vrijwilligerswerk gedaan en op het laatste moment een afstudeerplek gevonden. Ik heb veel stress gehad, maakte me vaak zorgen om dingen die er niet waren. Ik heb waarschijnlijk veel meer successen gehad, misschien wel meer dan ik zelf had kunnen bedenken. Natuurlijk ben ik ook gaan bloggen, naar mijn mening een groot succes. Het heeft me echt geholpen om meer te gaan praten, het was natuurlijk een heftig begin door mijn verleden te vertellen. Ik heb nooit geweten dat ik zoveel kon schrijven na die blog, heel trots dat ik gewoon elke week heb kunnen schrijven.

…………………………

Ik heb mensen leren kennen die me hebben laten lachen, iets wat ik niet altijd doe. Tot april heb ik gewerkt bij de AH XL in Leeuwarden, het was misschien maar een bijbaan maar ik mis het af en toe wel. Het werken binnen een team, gewoon lekker een gesprek kunnen hebben tijdens het werk, verantwoordelijkheden hebben. Naja voor de gesprekken. Als ik nu bijles geef doe ik dat alleen, wel echt iets wat ik leuk vind maar binnen een team werken is wel leuker in omgang enzovoorts. Ik weet nog wel dat ik vorig jaar met 3 anderen gewoon nog stond te sorteren in het magazijn en terugkwam met een grote fles bier (niet dat ik bier drink hoor). Puur het idee dat je wat krijgt voor je inzet, dat is heel belangrijk. De minor die ik nu volg is ook echt geweldig, weer nieuwe mensen, beter dan een jaar met 3 mensen om je heen zitten. Weer even een ander leren kennen, vertrouwen op elkaar dat het goed komt ook al ken je deze niet helemaal. Maar ook echt goede gesprekken hebben!

En dan niet vergeten de mensen die ik heb ontmoet tijdens de kampen die ik heb gedaan, 5 dagen achter elkaar ben je bij elkaar, dag en nacht. Je leert jezelf kennen door met anderen samen te werken. Het kamp van Beetsterzwaag was zwaar, echt een uitdaging. Maar het liedje: uit elkaar van yes-r, die kan ik niet meer normaal zingen. Er was iemand met hetzelfde jeugdsentiment, heerlijk. En dat we met zijn allen hebben gezongen, voor jongeren en ouders, leuk om dit met zijn allen de kunnen doen. Appelscha was iets ontspannender, meer de doelgroep van mijn opleiding. Zo leuk dat ik volgend jaar het weer ga doen, kinderen laten lachen. Kinderen een vakantie geven die ze niet meer zullen vergeten.

………………………..

Ik kan heel veel mensen gaan bedanken, veel meer dan ik al heb gedaan, maar dat gaat niet passen. In het bijzonder mijn gezin, mijn vader, moeder en mijn zus. Ik ben misschien niet altijd de makkelijkste, helemaal niet in de ochtend. Jullie hebben we geholpen om dit jaar weer een succes te laten zijn. Papa en mama, ik waardeer echt wat jullie voor me doen. Meegaan naar concerten omdat niemand anders mee kan, in de nacht jullie storen als ik weer eens pijn heb door een blessure of iets anders en me bij heeeel slecht weer naar mijn school/ stage willen brengen. Lotte, je bent mijn grote zus, een voorbeeld functie die je door mijn geboorte hebt meegekregen. Ook al kan je niet altijd helpen omdat je niet in de buurt woont, gelukkig kunnen we dan appen. Begin van deze maand hebben we echt zussenmoment gehad, iets wat we vaker moeten doen. Zullen we weer even kijken in onze agenda?

Dat was 2018, een mooi jaar. Proost op wat ik volgend jaar zal gaan doen, positief of negatief. Ik hoop volgend jaar een diploma op zak te hebben, mijn verleden echt achter me kunnen laten en meer te lachen. Op naar een jaar waarin ik ook mijn leven zal opschrijven, sowieso tot maart één keer per week.