Oorlog

Niemand wil het, we herinneren onszelf elk jaar weer eraan hoe verschrikkelijk het was, of misschien wel hoe verschrikkelijk het nu nog steeds kan is. Als kind zijn het verhalen van vroeger. Boeken en films zijn er voldoende van. Maar ik merk aan mezelf wanneer je ouder wordt je je pas beseft hoeveel invloed dit heeft gehad op de wereld. We willen constant vrede.

…………………………………………….

Ik weet niet hoe het is, om te leven in een tijd waarin constant angst is en je je soms moet afvragen of je het wel gaat overleven. Problemen van mij lijken dan zo klein maar dit valt totaal niet te vergelijken. Maar wat doe je dan, als je weet dat een keuze die je maakt altijd fout is. Helpen maar jezelf opofferen of het negeren en alles recht voor je ogen zien. Je kan eigenlijk geen keuzes maken.

Woorden spoken in mijn hoofd. Ik wil alles opschrijven maar het lukt me niet. Ik ben even door de oorlog gegrepen, voor mij is het een aantal dagen. De dat alles op tv te zien in. The boy in the striped pyjama, sonny boy en ga zo maar door. Ik wil de schoten niet zien, bang dat ik blijf piekeren ofzo. Op dit moment vlieg er een vliegtuig of helikopter over me heen, het doet me denken aan vrijheid maar ook angst. Tegenwoordig grijpt het me steeds meer, als kind werd me vertelt dat ik mocht denken aan iedereen die overleden is. Nu denk ik alleen aan oorlogslachtoffers, aan ooit een bewoonster van dit huis of aan de vele die zijn gestorven omdat 1 man een idee voor ogen had. Ik twijfel of ik dit mag zeggen maar ik wil open zijn. Schrijven is een manier om even niet te moeten praten maar waardoor wel je gedachten op papier komen.

Toen ik jong was las ik alle boeken over de oorlog, zolang het mij leeftijdscategorie was. Elke film wilde ik zien. Het verzetsmuseum was mijn droom, alles wat er was vond ik interessant. Kamp Westerbork ben ik ook geweest en ooit wil ik nog naar auschwitz, gewoon om even een reality check te krijgen. Met name de tweede wereldoorlog had mijn interesse en die heb ik nooit kwijtgeraakt. Het is anders geworden, dieper. Ik denk nu aan alle verhalen die samenkomen, het vormt een verhaal van vele jaren die niets goeds hebben gedaan. Die steden hebben verwoest en mensenlevens hebben gestopt gezet. Vanavond is heel Nederland 2 minuten stil, een gebaar voor ieder die er niet meer is door een oorlog. Dat lijkt heel kort, 2 minuten van een jaar. Maar het zijn 2 minuten, 2 minuten van rust en verdriet. Maar het blijft niet bij die 2 want vaak genoeg kijken we ademloos naar het nieuws, films of lezen we in stilte boeken die ons doen beseffen hoe fijn het nu in Nederland is.

………………………………………….

5 mei is de dag dat we mogen vieren dat we vrij zijn geworden, vrij van de duitsers. Ik denk dat mensen die toen door moesten met hun leven nooit helemaal vrij zijn geweest, helemaal niet als er iets persoonlijks is gebeurt. Toch vieren we me zijn allen dit feest, we gaan de straten op en dansen op muziek. Dit doen we samen, niemand hoort dit namelijk alleen te doen.