Oranjespektakel

Vandaag en gisteren stond in het teken van oranje, de Nederlandse handbaldames. Gisteren ben ik mijn vader naar de eerste wedstrijd tegen Rusland geweest, en wat was het een mooie wedstrijd. Vandaag was de tweede keer tegen Rusland, ook in Almere. Rusland ligt niet echt om de hoek dus dan maar twee keer in Nederland. De tweede heb ik gezien via een lifestream, ook leuk maar we zijn dat is toch echt veel leuker!

…………………………………………………………

Het begint allemaal met de reis ernaartoe. Dit keer vroeg weg want 10 meter hoog zitten willen we natuurlijk niet nog een keer. Ik zie liever gezichten in plaats van kleine poppetjes… we waren er om zes uur en er was nog voldoende keuze. Niet helemaal vooraan maar iets hoger zodat je goed overzicht kan houden. Het duurde even want half 8 begin pas de wedstrijd. Mijn vader ging in die tijd rondjes lopen en ik ben gaan kijken naar de warming-up. Het was ook echt een mooie hal, erg overzichtelijk en alles was makkelijk toegankelijk. Ook waren de prijzen van eten en drinken niet duur, altijd fijn natuurlijk! Er was één minpuntje, helemaal als je rug/zij/ribben niet helemaal goed functioneren. Ik kreeg echt last van mijn rug omdat er geen leuning op de stoeltjes was. Gelukkig was het maar een paar uur.

Ik verbaasde me echt over hoe goed de teamverbanden zijn, constant elkaar feliciteren of een high five geven. Ik kan me dit niet echt meer herinneren maar volgens mij deed mijn oude team het alleen voor en na de wedstrijd. Ik vond het echt mooi om te zien, zo verbonden. De wedstrijd was ook erg mooi om te zien, na dertig minuten stonden ze met 2 punten voor maar helaas waren de russen die dag te sterk. 30-31 voor Rusland, helaas. Er was trouwens één Russische fan, vergeleken de fans voor Nederlands stelt dat niks voor maar dat maakt niet heel er uit. Hij was er wel voor zijn land.

In zo’n wedstrijd let je natuurlijk gewoon op het spel maar soms vallen een aantal dingen gewoon heel erg op. De scheidsrechter waren broers van elkaar, waarschijnlijk een tweeling. Maar ze verschilden toch op een paar punten. Ze hadden hun scheiding allebei een ander kant op en waren het niet altijd eens met de ander hun beslissing. En dan de namen van de Russische spelers, ze zijn zo moeilijk… De namen leken wel op medicijnen, en dan wel de moeilijke naam ervoor. Sinitsyna, het nieuwste medicijn tegen keelpijn. En wat denken jullie van de naam Skorobogatchenko (de naam paste maar net op het shirt), het klinkt zo moeilijk… Ik zie nog niet echt Polman, het medicijn tegen hooikoorts in het medicijnenkistje liggen. Of Bont, een zalf tegen blauwe plekken.

…………………………………………………………

Maar het was echt een mooie wedstrijd, ik heb weer genoten van het uurtje handbal. Ook al kan ik het zelf niet meer spelen, tijdens zo’n wedstrijd begint het altijd weer eens te kriebelen. Het samenzijn, werken aan één doel en de tegenstander keihard willen verslaan. Maar om elke training/wedstrijd thuis te komen met weer een blessure, dat is het me niet waard. Dan zit ik liever op de tribune te kijken of thuis op de bank voor een livestream. Oja en vanmiddag hebben de dames gewonnen, een mooie afsluiter van deze blog!