En toen was het alweer 12 mei, 22 jaar geleden ben ik geboren en nu alweer 22 jaar. Maar dit was wel één van de gekste verjaardagen van de jaren die ik nog kan herinneren. Want door corona mag je elkaar niet echt feliciteren, wordt alles overdacht en moet je vooral afstand houden. Maar ik heb me zeker jarig gevoeld, dat is toch wel het belangrijkste wat je je kan wensen.
……………………………………
De dag begon vroeg, ik was 7 uur wakker en niet moe. Vast heel erg diep geslapen dus ben ik maar naar beneden gegaan. Daar waren mijn ouders al en ik mocht meteen cadeaus openmaken. Zeer toepasselijke cadeaus, want de kans is zeer groot dat ik in Juni op mezelf ga en daar had ik nog wat dingetjes voor nodig. Dus bedankt, alle beetjes helpen. De planning van de dag was vrij open. Omdat ik per 1 juni geen baan meer heb, pak ik elk uurtje mee. Dus ook op mijn verjaardag zou het kunnen zijn dat ik moest werken. Na mijn ontbijt ging ik me rustig omkleden, en jahoor, dat was een berichtje. Of ik nog kon komen werken, Tuurlijk! Zolang ik met het OV er kan komen dan kan ik er zijn.
Dus ik ben lekker gaan werken. Een andere invulling was geweest dat mijn zus en oma langs zouden komen maar dat moest ik dus helaas afzeggen. Wel was het erg leuk want ik was voor het eerst weer even bezig. Ook dat is nu wel even fijn. En het leukste is natuurlijk dat er voor je gezongen wordt, ja dan voel je je wel echt jarig. Ik denk dat het allemaal ook wel prima is. Jarig zijn is leuk maar morgen ben ik gewoon nog steeds 22 jaar en gaat de leven gewoon door. Eén ding weet ik wel, na zoveel weken niet werken merk ik fysiek wel dat het weer ff wennen in. Veel op de voeten staan, kindjes optillen en druk bezig zijn. Eenmaal weer terug in de trein kon ik rustig zitten en ik kreeg me toch een honger. Gelukkig stond thuis het eten klaar en kon ik erna meteen door naar zangles, wat ook weer na vele weken was begonnen. Het was even heen en weer vliegen maar ik denk zeker dat ik vanavond weer lekker kan gaan slapen.
Oja, en bij thuiskomst was er een brievenbustaart bezorgd voor mij. Oow wat een lief verjaardagscadeautje! Nou, soort van wel. Het was een presentje van mijn werk om iedereen te bedanken voor het werk tijdens de noodopvang. We verdienden allemaal een lintje. Ik denk dat een aantal het zeker verdienen maar ik heb zo weinig gewerkt in die periode. Het liefst wissen ik mijn ‘lintje’ in voor een baan maar dat is denk ik niet mogelijk. Maar he, nooit geprobeerd is altijd mis. Dus wie wil het lintje inruilen voor een baan, kom maar door!
……………………………………
Dat was het weer, over een jaar ben ik 23 jaar en hopelijk kan ik het dan groter vieren. Misschien vier ik het wel later met vrienden en familie. Misschien ook wel niet. Ik weet niet hoe en wat en misschien is dat ook maar beter. Plannen is iets wat de afgelopen weken amper tot niet is gebeurd en dat is ook wel even fijn. Even genieten van de tijd is wat ik doe.
Pen and Paper life 
Geef een reactie