Hey, ga je mee?!
Als je dat wilt?
Hoor je bij ons!
Winx, pak elkaar maar bij de hand
Probeer de kracht te voelen
Hoor de stem van de natuur
Oh, Winxclub!
Winx, zie het magische verband
Kom en laat je overspoelen
Door alweer een avontuur
Oh, Winxclub!
De serie die ik altijd keek toen ik klein was. En op het schoolplein speelde we dit in de pauze, ik was altijd musa. De fee van geluid en muziek, heel toepasselijk als ik nu naar mezelf kijk. Nu worden kleine meisjes groot en is de originele serie niet meer passend bij de leeftijd. Netflix heeft gelukkig de serie een kleine update gegeven voor de kinderen die nu al heel volwassen zijn.
En nee dit is geen review, daar zijn er al voldoende van en grotendeels ervan is negatief. Het is zeker niet meer de oude serie, daar geef ik ze gelijk in maar het was voor mij een prima serie. Zeker wel 16 plus als het mij vraagt maar dat kan ook aan liggen aan het feit dat ik een angsthaas ben als het gaat om enge wezens, spoken en van die schrikmomenten.
Het kijkt wel lekker weg maar als je dan erover nadenkt heeft het toch heel veel leerzame lessen. Wat ik uit deze serie haal is dat je je verleden je kan schaden maar dat je er heel sterk van wordt. Iedere tiener heeft wel eens nagedacht over wie hij/zij nu eigenlijk is. Wat voor invloed heeft mijn opvoeding op mij gehad? Waarom heb ik die keuzes gemaakt? Waarom ben ik wie ik ben? Ook ik heb dat pad belopen, wat begon met veel tranen eindigt nog ergens met heel veel kracht. Voor Bloom was dat het verslaan van de verbranden door middel van haar drakenvuur. Hoe dit pad voor mij zal eindigen, ik weet niet of deze ooit zal eindigen.
Een ander ontdekking is dat ik heel veel kracht kan hebben, vooral wanneer ik gefrustreerd ben. Heb ik dan mijn krachten wel onder controle? Controleren is iets waar ik nu veel bezig mee ben, meer dat er nu een automatisme in komt in plaats van dat ik mezelf eraan moet herinneren. Het gaat wel stukken beter, helemaal wetende dat deze week het werk weer is begonnen. Ik ben best trots op mezelf daarin. Tuurlijk wordt hetgeen wat ik heb geleerd nu getest en dat is logisch. Er zijn verbeterpunten maar als je die niet hebt word je ook nooit beter. En weet je waar ik echt trots op ben, ik heb eergisteren voor het slapen gaan nog een yogalesje en wat mindfulness gedaan. En ik heb me toch rustig geslapen, zeker voor herhaling vatbaar. Maar terug naar het verhaal, het gaat erom dat je je krachten koppelt aan positieve gedachten om deze te kunnen controleren. Een mooi voorbeeld is het afrijden. Als ik rijden koppel aan goede ervaringen heb ik meer controle over mijn gedachten tijdens het examen. Ik moet niet denken aan alle pogingen, ik moet denken aan de lessen. Je rijdt gewoon een les, alleen zit er iemand anders naast je.
En dan het stukje over de ‘verbranden’. Volgens mijn zijn ze in de serie de verbrande inwoners uit het dorp dat is verwoest omdat er heksen woonden. Bloom heeft de brand overleefd en toen, uit veiligheid voor zichzelf. Ik zie die wezens als mijn negatieve gedachten en angsten. Ze zoeken iets in je wat je pijn kan doen. Ook ik heb die ‘verbranden’ om mij heen maar ik wil niet dat ze me nog pijn kunnen doen. Daarom bouw ik nu die kracht op zodat ik mijn angsten kan verslaan, mijn drakenvlam ontdekken.
Mijn conclusie, hoewel het fantasie is kan je er toch heel veel uit halen. Zolang je het maar ziet, of soms wil zien. En als je het wilt zien, probeer dan niet teveel. Laat het rustig op je afkomen, neem je tijd. Ik zou zo de serie kunnen herschrijven, alle fantasie eruit halen en de verhaallijn klopt nog steeds. Vuur uit je handen laten komen is in deze wereld misschien niet de oplossing, een sterke handdruk zou dat nu zijn (als dat natuurlijk weer mag)! En tot de tijd moet je op een andere manier die kracht laten zien, bijvoorbeeld door te lachen (maar als je een mondkapje draagt zie je dat niet) … Oké, slecht voorbeeld.
Pen and Paper life 
Geef een reactie