Wanneer je de hoogste berg wil beklimmen moet je de eerste stap zetten in het dal. Soms lijkt het maar een kleine klim maar dan kom je er later achter dat het pas de helft was. Ik nog nooit in het echt een berg beklommen maar heb figuurlijk voldoende geoefend om ook deze te kunnen beklimmen en de top te halen.
Mijn trouwe lezers weten mijn verhaal, hoe ik een beetje in elkaar zit. Dat ik voldoende mindere periodes in mijn leven heb gehad maar dat ik er meestal ook bovenop ben gekomen. Ook nu heb ik weer even een mindere, onzekerdere periode. Ik baal ervan maar het laat me wel weer even in de spiegel kijken. Ik denk dat deze periode al even gaande was voor dat ik het echt wist. Wat ik nu ga vertellen zal geen verrassing zijn. Ik houd niet van het voeren van gesprekken over mezelf, met name als ik ze niet zelf kan ‘controleren’. Nu had ik een gesprek op mijn werk en dan zit de spanning meteen. Ik begin meestal kalm maar dan komen de tranen. Vanaf dan denk ik altijd nog gewoon te kunnen antwoorden maar je hele hoofd is in de war en dan komen er andere woorden uit. Na de tijd vind ik dan vaak wel mijn rust maar nu kon ik ook niet die rust vinden. Ik was eigenlijk heel erg geschrokken en de klap kwam pas echt toen in thuiskwam. Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Ik keek eigenlijk wel op om weer naar mijn werk te gaan maar had voorgenomen het even te parkeren. Nou dat ging al mis nadat een collega goedemorgen tegen me zei. Plan: mislukt. Die dag heb ik even kalm aan gedaan, me bezig gehouden met de kinderen en ervoor gezorgd dat de keuken er na elk moment goed uitzag. Langzaamaan pakte ik het wel op maar ik alles was ik onzeker. Wie had welke beker? Ligt hij op zijn buik of rug? Water, thee of melk? Ik vroeg het elke keer maar weer omdat ik nu alles zeker wilde weten.
Ondertussen was ik bezig met het regelen van een verwijzing naar een psycholoog. Ik wil niet het exacte verhaal delen maar ik heb eerder in zo’n situatie gezeten. De druk voelen dat je moet maar onbewust ook weet dat het misschien wel handig is voor mezelf. In dezelfde week als het gesprek had ik een afspraak gemaakt bij de huisarts voor een verwijzing dus. Ik werk op 5 minuten lopen van mijn huisarts en kon dus mooi in mijn pauze, maar ja een huisarts loopt vaak uit. Ik had 14.00 uur afspraak en 14.25 zat ik nog ik de wachtkamer. Ik moest dus echt terug naar ’t werk. Onderweg belde ik nog om aan te geven dat ik weer weg moest en dat ik de afspraak wilde verplaatsen maar het was te druk. Ook zat er niemand bij de receptie dus kon het daar ook niet melden. Maar toen ik net weer aan het werk was werd er gebeld waarom ik er niet was, pff zo vermoeiend. Gelukkig kon ik de afspraak verplaatsen naar de week erna en bij die afspraak heb ik duidelijk kunnen maken waarom ik er niet was hiervoor en waarom ik naar een huisarts wil. Het is een combi van angst, onzekerheid, belemmering in werk en vast nog wel meer. De verwijzing heb ik gekregen en er was een relatief korte wachttijd, 56 dagen.
Nu ben ik de berg weer aan het beklimmen en langzaam wordt de onzekerheid minder. Elk kleine overwinning vier ik. Soms heb ik zelfs een traantje van trots i.p.v. verdriet. Ik merk dat ik heel veel gedachten en gevoelens herken in de muziek die ik luister, alsof het me dingen wil zeggen. Ik laat een traantje lopen bij zielige films en reclames maar dat ik helemaal oké. Ik heb ze liever op die momenten dan bijvoorbeeld met gesprekken.
Mijn laatste overwinning is opzich wel een grote. Mijn zus en haar vriend kwamen terug van vakantie en zouden landen om 8 uur in de ochtend. Het is dan natuurlijk donker en het was voor mijn een kans om wat kilometers te maken in het donker (nooit gedaan met lessen en daarna was het lang licht). Die nacht heb ik maar 3 à 4 uur kunnen slapen door wat geluidsoverlast dus helemaal goed voorbereid was ik niet. Het eerste half uur reed mijn vader omdat je dan nog 130 mocht en ik stiekem ook wel even rustig wilde zitten. Voor de afsluitdijk na ik het over en meteen had ik 7 km lang een heeel smal weggetje i.v.m. wegwerkzaamheden. Ik reed wat langzamer maar kwam er heel doorheen. De rest van de rit was wel goed. Ik was niet echt aan het kletsen, ik was echt volledig in de focus. Mijn voet begon ik wel te voelen en mijn vingers sliepen. Toen de vierbaansweg opeens kwam vond ik even heel gek maar gelukkig was dat het laatste stuk. Zelfs het parkeren ging goed. Om mezelf te belonen heb ik een lekker kokosmelk frappuccino gehad van de Starbucks! Terug mocht mijn vader rijden, even ontspannen en niet proberen in slaap te vallen. Op naar meer successen!
Pen and Paper life 
Geef een reactie