Twee weken geleden kwam mijn blog naar buiten en dat was best spannend. Maar het mooie is wel dat ik geen negatieve reacties heb gehad. Voor mij was dit heel belangrijk want ik merk meteen een verschil in de emoties die ik ervaar als ik het over autisme heb, het zijn er namelijk een stuk minder. Ik heb meer rust, weet waar mijn kracht ligt en wat mijn zwakke punten zijn. Ik kan mezelf daardoor nu beter voorbereiden en dat is erg fijn.
Voordat dat blog online kwam heb ik naar familie, vrienden en collega’s een bericht gedaan met daarin dat ik autisme heb en waar ik dan ongeveer last van kan hebben. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, het scheelt heel wat spanning. Op het werk kan ik het er ook over hebben. Laatst was ik over (leider-kind ratio) waardoor ik naar een andere locatie moest. Prima maar dit zijn wisselingen die ik fysiek heel onprettig vind. Ik reageerde meteen maar ik wist nu waarom en dat het goed is als ik er eenmaal ben. Een soort van overwinning. Het is soms gewoon moeilijk om te schakelen maar dat is nu eenmaal de realiteit. Ik heb op die andere locatie ook over het autisme verteld en dat was ook voor mij heel oké, geen emotie erbij gehad. Tuurlijk mag dat wel maar als het niet hoeft, dan liever niet. Ik laat liever mijn tranen rollen bij een zielig filmpje.
Ook merk ik dat ik er meer rust is in mijn omgeving. Mensen weten hoe ik soms kan reageren. Klein voorbeeld wat misschien er niet mee te maken heeft maar… Ik heb samen met mijn ouders een auto, deze kan ik gebruiken als hun hem niet gebruiken. Nu ben ik geen beste vrienden ermee. Ik kan niet met die auto optrekken, letterlijk. Ik ben zo vaak afgeslagen dat ik soms echt me tranen in de auto zat, wel altijd thuisgekomen maar ik was er echt klaar mee. Dus, tijd voor een lesje optrekken. Wat bleek, ik deed het verkeerd. Naja goed geleerd in een auto maar deze auto werkt net wat anders. Niet eerst de koppeling en dan gas maar andersom. Dan kom je vanzelf naar voren zegt mijn vader. Ik snapte die auto dus echt niet, gelukkig maar. Nu zijn de autoritjes een stuk rustiger en durf ik het aan iemand naast met te hebben zitten. Misschien dat ik nu ook vaker de auto ga pakken, eerst was ik altijd bang dat ik dan paniek zou krijgen en dat is verre van ideaal. Dus nu, misschien niet goed voor het milieu, word ik steeds meer vrienden ermee.
Binnenkort gaan we met het gezin en aanhang een lang weekend naar Texel en dat is voor mij altijd wel spannend. Eenmaal weg is het prima maar weggaan is net wat anders. Ik weet dat ik na vorige keer (toen ik naar Utrecht ging) het wel even misging en dat wil ik voor zijn. Gewoon rustig blijven, evt. toch een lijstje maken als me dat rust geeft en anderen vertellen dat ik het huis goed heb achtergelaten. Het klinkt misschien heel erg en misschien valt het allemaal wel mee maar dan weet ik het zeker. Dan hoef ik op de boot niet me af te vragen of de deur wel op slot zit of het licht wel uit is. Ik weet nu dat ik soms even moet ontprikkelen en dat is iets wat ik duidelijk moet gaan aangeven. Nu heb ik even tijd nodig, laat me maar even. Koptelefoon op en ontspannen.
Dit was het wel weer denk ik. Ik hoop dat ik mensen heb kunnen laten lezen wat er soms in mijn hoofd afspeelt, dat ik bepaalde situaties bespreek met anderen en met mijn psycholoog. Ik ga nu om de week erheen om zulke situaties te bespreken. Dat is al een hele vooruitgang. Ik merk ook dat ik snel weer aan het werk moet want ik word ook wel eens gek van mijn eigen gedachten wanneer ik langer vrij ben i.v.m. feestdagen. Rustig aan iedereen, geniet nog even van deze mooie dag!
Pen and Paper life 
Geef een reactie