Nooit gedacht dat ik voor de tweede keer zo’n blog zou gaan posten. Na mijn ‘coming out’ van mijn pestverleden nu dit. Het is me één keer gelukt, een tweede keer moet me ook wel lukken denk ik. Maar welke is het nu? Het is iets wat eindelijk op zijn plek is gevallen, iets wat mij heel veel duidelijkheid heeft gegeven. Er is wel één ding anders in vergelijking met mijn eerste coming out, nu weten andere mensen er al wel van.
Een aantal maanden geleden heb ik een pittig gesprek op mijn werk gehad. En ja, ik werd weer emotioneel. Dit heb ik wel vaker met gesprekken en ook dit was een reden dat ik aan mezelf moest gaan werken. Dat deed ik, zocht meteen een goede psycholoog en na een relatief korte wachttijd had ik mijn intake. Als snel volgenden andere gesprekken maar één was daarvan bijzonder, bij één werd me vertelt dat ze mogelijk denkt aan autisme. Ze vroeg me of ik hier iets van wist. Eeuhh, ja. Ik heb natuurlijk pedagogiek gedaan en daarin is autisme regelmatig langsgekomen. Er volgden verdere onderzoeken waaronder het invullen van formulieren en het beantwoorden van vragen. Toen het autisme-onderzoek klaar was kwam het volgende, een intelligentie-onderzoek. Vaak worden deze onderzoeken gecombineerd en tuurlijk stond ik daarvoor open. Inmiddels begon ook al een beetje het proberen te accepteren dat het misschien wel autisme zou kunnen zijn. Als dat het is dat is dat zo, zo niet dan is dat ook prima. Maar ik had wel al een vaag vermoeden na het zien van een documentaire over autisme bij vrouwen.
Het intelligentie-onderzoek was stap twee, dit keer geen sessie van een uur maar er waren 3 uren voor uitgestippeld. Had ik spanning? Niet perse maar toch heb je wel een kriebel in de onderbuik. Ik moest verschillende oefeningen doen. Vormen maken, taalbegrip, getallen herhalen, rekenen, oefeningen op snelheid. Het leek wel een beetje op een citotoets of de eindtoets van de basisschool. Ik mocht gewoon pauze nemen als dat nodig was maar ik heb alles gewoon achter elkaar gedaan en na 1,5 uur stond ik weer buiten. Ja het was een lange sessie maar prima te doen. En dan is het wachten, wat komt er uit.
Die week erna was ik ziek maar toen kwam toch echt dé afspraak volgens mijn gevoel. Ik ga het nu weten. En ja, ze had beide uitslagen. Te beginnen bij het onderzoek naar autisme. Ik had voldoende kenmerken om te kunnen zeggen dat het autisme is. Het emotioneel worden, veel kunnen praten, soms moeilijk kunnen inschatten wat anderen van me verwachten en stappen in een fantasiewereld (voor mij het spel Sims 4) zijn hier enkele voorbeelden van. Ook het belangrijkste werd me duidelijk, het emotioneel worden tijdens gesprekken over mijn functioneren. Doordat het moeilijk is om in te schatten wat andere van mij verwachten raak ik snel overprikkeld en dat uit zich in spanning en emotie. Het kwam ook allemaal bekend voor, en het kwam allemaal ook meteen op zijn plek. Zelf zie ik het als kleine rommeltjes die overal in huis liggen en die nu in een doos komen met een etiket erop. Het is nu geordend, het is nu duidelijk. Ik had wel even tranen maar dat is niet heel gek. Heel de opleiding wordt je geleerd om niet te snel een naam aan iets te geven en nu krijg je zelf die naam. Autisme is heel breed en gaat niet meer over bepaalde soorten autisme. Het is een spectrumstoornis en ergens zit ik ook. Nu kan ik prima mijn leven leiden, het hindert mij alleen in bepaalde situaties. Ik verander niet met deze uitslag, het helpt me alleen maar om dingen te begrijpen.
En dan het onderzoek naar intelligentie. Je hebt verschillende soorten: verbaal begrip, perceptueel redeneren, werkgeheugen en verwerkingssnelheid. Bij verbaal begrip en verwerkingssnelheid zit ik heel gemiddeld, rond de honderd. Maar het verschil tussen het perceptueel redeneren en het werkgeheugen was heel groot, wel 30 punten. En dat verklaarde ook heel veel. Ik kon zo sommen uitrekenen en verschillende getallenreeksen herhalen, met verbazing van mijn psycholoog, maar figuren vormen ging lastiger. Onder perceptueel redeneren valt bijvoorbeeld ook probleemoplossend werken, theorie omzetten naar praktijk en hoofd- en bijzaken van elkaar scheiden. Ook dit gaf mij duidelijkheid. Ik liep bijvoorbeeld heel erg vast ik mijn scriptie, vooral op het theorie gedeelte. Niet gek als je alle info niet goed van elkaar kan scheiden. En dan het kansen berekenen op de HAVO, dat was verre van succesvol. Ik snapte dat gewoon niet en nu snap ik een beetje waarom. Tuurlijk hebben dingen ook geen reden maar het maakt gewoon wat meer duidelijk.
Nu dit achter de rug is, is het kijken waar ik nu mijn kracht ik kan vinden. En hoe om te gaan met situaties waarin ik vastloop. Verbazingwekkend vond ik dit minder emotioneel om te schrijven dan mijn pestverleden. Het geeft me denk ik meer rust dan dat het mij zorgen heeft gebracht. En hoe vaker ik er over praat, hoe makkelijker het wordt. Tuurlijk komen bemoedigde woorden wel binnen en laat ik een traantje, maar dat ik puur trots. Trots op dat ik mensen om me heen heb die zo om mijn denken. Dit verhaal is nog verre van over het is meer een begin naar een meer begrijpbare Julia.
Vandaag is het wereld autisme dag. Voor mij nu een dag die ik niet meer zal vergeten. Na de uitslagen van de onderzoeken wilde ik het ’t liefst uitschreeuwen. Eindelijk duidelijkheid maar ik zag niet altijd die kans. Ook daarom is er al even geen blog geschreven. Ik wilde dit uitbrengen, niet iets anders. Maar hoe mooi is het om het vandaag met de wereld te kunnen delen.
Pen and Paper life 
Geef een reactie