Veel mensen kijken mij gek aan als ik zeg dat ik tijdens mijn vakantie vrijwilligerswerk ga doen, met kinderen. Heb je even vrij van kinderen om je heen, zoek je het op!? Ja, idd het klinkt heel gek. Maar toch, ik doe het al een aantal jaar en het is voor kinderen die soms zelf niet op vakantie kunnen. Meer info over het kamp/vrijwilligerswerk? Klik hier! Dit jaar was anders, uitdagender en vermoeiender. Maar alles samen de moeite waard.
De belangrijkste reden dat het dit jaar anders was is het stukje autisme. Het begint bij mij al een paar dagen ervoor, je gaat dingen inpakken en maakt een lijst. En ik heb het hier eerder over gehad, ik kan er dus niet zo goed tegen. Dit jaar had ik een lijst op mijn voordeur gehangen en kon dan elke keer als ik twijfelde zien of ik alles had. Dit keer was ik emotioneel sterk genoeg maar mijn darmen. Ik noem het stresspoep, wanneer je lichaam stress ervaart wil het alle afvalstoffen uit je lichaam hebben en dat zo snel mogelijk. Dus die ochtend ben ik wel vier keer naar de wc geweest. Het is goed gekomen maar hier ben ik zo klaar mee. Het kamp zelf was ook een uitdaging. Ik wist dat het mentaal zwaar zou zijn voor mij omdat ik constant een prikkel zou krijgen. En in de avond sliep ik bij de kinderen op de slaapzaal dus ook dan ben je alert. De avond voor het kamp had 1 van de vrijwilligers een positieve zelftest dus gingen die nacht met twijfel naar bed. Ook niet goed voor dit koppie maar oké. Ik had de hoop dit jaar meer pauze te hebben maar dat werden er geen. Ik werkte van 7.00 tot 23.00/23/30 en dat is lang. Naast mij en twee andere vrijwilligers van Humanitas gingen er vijf buitenlandse vrijwilligers mee. En die hadden ook twee begeleiders. Nu is dat heel leuk en ging dat met de taal ook prima maar soms voelde het als twee kampen. Toch anders dan je gewend bent. En dat, het was mentaal in overlevingsmodus. En klein detail, ik ben ook nog door mijn enkel gegaan en door de pijn een paniekaanval gehad.
Toen ik thuiskwam zat ik nog steeds in de modus. De dag erna, oja vergeten dat ik een sportafspraak had, dus daarna kreeg ik me toch hoofdpijn. Mijn hoofd en lichaam kregen rust en dat merkte ik. Het vrat veel van mijn energie en dat was te verwachten. Ik kon twee dagen bijkomen en toen moest ik weer werken. Ik had beter nog een week vrij kunnen hebben maar de plicht riep, ik heb het overleefd en weet inmiddels dat ik heel veel aankan.
En dan nu het leuke verhaal. Ik heb ook hele leuke mensen leren kennen. Voor mij was het makkelijk om met de buitenlandse studenten te communiceren dus dat is zeker leuk. En de kinderen, die hebben een top week gehad. En ik snurk blijkbaar niet. Ook leuk om te weten. Het mooiste moment vind ik altijd de laatste dag. Je kan met de kinderen de dag bespreken, vragen hoe ze het kamp vonden en stiekem ga je ook wel een paar missen. Op zo’n laatste dag staat alles in het teken van inpakken en naar huis gaan. Hoe leuk is dat om er dan leuk uit te zien. De beautysalon was geopend. De meeste meiden en ook een paar jongens wilden nagellakken, een aantal kregen een haren ingevlochten en de rest heeft lekker gespeeld. En als de ouders dan komen, een lach op het gezicht van een kind is iets wat je nooit kan vergeten. Met een grote glimlach vertelden ze aan hun ouders wat ze gedaan hadden en pakten ze hun spullen. Daar heb je toch wel een paniekaanval en wat vermoeidheid voor over toch? Ik ben altijd blij als ik dit weer kan doen. Het geeft zoveel voldoening en ervaring. Je leert zoveel van jezelf, dat ik een vijf dagen met voor mijn doen weinig slaap en veel verantwoordelijkheden het heb gered. Ik kan dus veel meer aan dan dat ik had verwacht en daar ben ik heel erg trots op.
Mensen vinden het altijd knap dat ik dit doe en dan praat ik er om heen maar dat ik het ook wel. Wie offert een week van je vakantie op om alsnog te gaan werken? Het is iets wat ik toen één keer heb gedaan en elk jaar als je het doet groei je er steeds meer in. In het begin ben je vooral met de kids bezig maar langzamerhand kom je achter al het geregel wat nodig is om zo’n kamp te kunnen draaien. Diep respect voor iedereen achter de schermen en de vrijwilligers die het mogelijke maken om deze kinderen een leuke week te geven!
Heb je zelf interesse over dit project van Humanitas, je kan me altijd een berichtje sturen. We zijn altijd op zoek naar nieuwe vrijwilligers, hoe meer zielen, hoe meer vreugd we kinderen kunnen geven!
Pen and Paper life 
Geef een reactie