Deze titel is een beetje gek want een blog zonder woorden, dat kan niet. Het gaat hem hier over het gevoel, dat je gewoon soms even niet meer weet wat je moet zeggen. Dit komt niet overeen met hoe ik mij doorgaans voel maar sommige momenten waren wel echt bijzonder.
Te beginnen met hoe ik me nu voel. Goed, soms wat onrustig maar ik weet waarom. Ik heb zoveel drukke weekenden gehad dat ik gewoon te weinig rust had. Maar ik voel me sterk genoeg en dat is het belangrijkste. Laatst was er even nood op het werk waardoor alles even anders ging dan normaal, en ik heb geen paniek gekregen. Dit kost me wel meer energie dan normaal maar dat neem ik voor lief. En ik ben door het sporten met een personal trainer nu 10 kg afgevallen, echt een mijlpaal, nog een paar te gaan maar het moet me lukken. Ik wil mezelf belonen met een mooie nieuwe sportoutfit, die hoop ik deze week te scoren. Al met al, ik voel me goed, ik ben blij.
Maar weekend van 3 september was naast een drukke planning emotioneel ook erg heftig. Ik ben naar het één na laatste concert geweest van Kensington in de huidige formatie. Het is best gek om te beseffen dat al die jaren, denk wel 3,5 jaar, je afscheid moet nemen van een stem. De band wil wel gewoon doorgaan maar met een nieuwe leadzanger. Tuurlijk zal de muziek dan ook wel iets veranderen. Voor mijn betekent deze band veel omdat hun muziek mij altijd op de één of andere manier aanspreekt. Alsof ze in mijn hoofd konden kijken en zien hoe mijn gedachten werken. De ervaring was compleet toen ik de unplugged LP en het fotoboek kon kopen bij de merchandise, met handtekeningen. Nu alleen nog een mooie boekenkast om het boek in te zetten om hem tentoon te stellen. Ik heb denk ik de helft van het concert gehuild van geluk, en soms ook wel van verdriet. Ik huil best snel maar ik voelde het echt. Ik ben dan ook opzich wel blij dat ik niet bij de laatste was, dat had ik helemaal niet aangekund. Gelukkig blijft de muziek altijd bestaan en kan ik het elk moment opzoeken op spotify. Ik ben heel benieuwd wanneer het bekend wordt gemaakt wie de nieuwe leadzanger wordt maar ik heb geduld, denk ik. Er zijn nog zoveel woorden die ik kan schrijven maar die hou ik in mijn hoofd. Gewoon even heel lang nagenieten van alles wat ik gezien en gehoord heb.
De komende weken hoop ik meer rustige weekenden te krijgen, gewoon even niks moeten en spontaan dingen kunnen doen. Een beetje selfcare mag soms wel. Ook is het idee, nu er iets meer regelmaat in werkdagen is, om nog één dag extra te gaan sporten. Dan wel zelf en puur cardio maar misschien haal ik dan nog sneller mijn doel. Ik denk dat ik binnenkort een blog ga wijden aan hoe ik me nu voel vergeleken een aantal maanden geleden. Wat het sporten en anders eten met mij gedaan heeft en wat anderen aan mij merken. See you soon!
No control
How wonderful
How horrible
You see me guessing
Don’t you know?
Thoughts explode
Unconjurable
Unstoppable
You see me lacking
Won’t you grow?
Won’t you
Believe
That even now you’ll take hold
That even now you’ll beat it
Don’t you know?
Pen and Paper life 
Geef een reactie