En de award naar de meeste voorstelbare titel van een blog gaat naar…… Julia! Ik weet het maar ik probeer op de goede momenten een beetje de humor erin te houden. Ik weet niet of mensen al eens bijholteontsteking hebben gehad, maar ik kan je verklappen. Het is niet leuk. Helemaal niet als het ook niet over wil gaan en je inmiddels elk middeltje voor oor, neus en keel al hebt gebruikt. Laten we bij het begin beginnen, als ik dat nog weet.
Dat was ongeveer 7 weken geleden, je leest het goed. Toen werd ik wat verkouden, week erna keelpijn en daarna gewoon heel veel snot. Gelukkig het meeste wel wisselend elke week. Week 4 kwam de zeehondenhoest van soms tien seconden. Ik moest maar naar de huisarts want ook merkte ik dat ik hoofdpijn kreeg als ik ging bukken. Dat bezoek resulteerde in een antibioticakuur, oja en die weken hebben me ook een aantal testen gekost want je, corona gerelateerde klachten. Ik ben gewoon door gaan werken want was alleen maar verkouden toch? Zeker niet. Bijholteontsteking was het antwoord. Ik was blij dat ik een kuur kreeg maar die haalde alleen die verschrikkelijke hoest weg. Ik voelde me half, zegmaar tegen het ziek aan maar toch door blijven gaan hé?
Die zaterdag ging het mis. Ik kon letterlijk niks. Dat was niet helemaal waar, ik kon iets als ik 8 paracetamol kon verdelen over de dag en dat lukte de eerste dagen niet. En ik kan niet goed tegen andere pijnstillers dus had geen andere optie dan alles dicht, lichten uit en niks doen. Standaard als ik al ergens in huis heenliep had ik een keukenrol mee om mijn neus te snuiten en eten was ook niet heel denderend. Het voelde namelijk alsof je verstandkiezen zijn getrokken en elke keer als je kauwt wordt het erger. Dat heeft 5 dagen wel goed aangehouden en daarna kon ik weer iets meer, maar werken? Nee, dat werd hem echt niet. En dan voel je je zo bezwaard omdat er al een tekort is aan personeel maar wat iedereen ook al zei, ziek is ziek. Dat weekend probeerde ik weer mijn ding te doen wat opzich wel ging en ben ook gaan werken. Nu was er iets anders bijgekomen, mijn oren zaten dicht dus je hoorde soort van half. En alles komt dan 2 keer zo hard binnen. Dus aan het einde van de dag was het echt verschrikkelijk. Niet dat ik al volledig was hersteld maar je moet toch op een gegeven moment beginnen.
Weekje erna had ik de maandag de hele dag werk en nog vergadering. Ik voelde me nog steeds niet goed, had het idee dat mijn oren het grootste probleem waren maar was toen ik thuis kwam gewoon enorm moe. Gelukkig is dinsdag mijn vrije dag, kan je lekker veel doen. NOT. Want ik had hoofdpijn, wat ook van de prikkels kon komen, en in de avond ging ik heel slecht. Ik rilde als een malle, had bonzende hoofdpijn en wilde zelfs niet douchen. Ik had namelijk getraind met mijn personal trainer. Daar boekte ik geen voortgang, wat ik niet heel gek vond. Eenmaal in bed toch maar even getemperatuurd en jahoor, 35.2. Te laag dus. Je zou zeggen dat je koorts moet hebben maar ik wachtte de nacht even af. Dag erna, nog steeds erg min maar wilde hoe dan ook naar mijn Vve-cursus. Wel had ik een afspraak gemaakt met de huisarts want ik ben er echt wel klaar mee inmiddels. Dat bezoek was tien keer korter dan de tijd die ik in de wachtkamer zat maar oké. Het kwam erop neer dat het nog wel weken kon duren maar ik een neusspray bij de apotheek kon krijgen en deze 6 weken moet gebruiken. En het advies deze week thuis te blijven en uit te rusten. Het moet vanzelf overgaan maar voor de zekerheid toch wel een bloedonderzoek. Ik kon die middag meteen terecht gelukkig.
Mijn dagen zag er als volgt uit: bij wakker worden 2 paracetamol en een neusspray, verder slapen, ontbijten en kijken of ik iets kon doen, 4/5 uur later 2 paracetamol en evt. slapen of uitrusten op bed, gamen (als ik zin had), 4/5 uur later weer 2 paracetamol, proberen iets te doen of gewoon chillen en dan voor het slapen gaan weer 2 paracetamol en neusspray. Zonder paracetamol is de hoofdpijn echt te intens en zijn de verstandskiezen weer getrokken.
Ik dacht dat ik vrijdag pas de uitslag van het bloedonderzoek kreeg maar donderdag kreeg ik bericht van de apotheek dat er iets klaarlag voor me. Ik was toen te min om ernaar de kijken maar toen ik me middennacht goed voelde, krijg je van al dat slapen overdag, ging ik kijken in mijn benu en jahoor, antibiotica voorgeschreven gekregen. Gelukkig wilde mijn vader het die ochtend ophalen, bedankt nog! Blijkbaar waren er toch nog aanwijzingen van een infectie en hopelijk slaat deze kuur wel aan. Dus in dat dagritme van hierboven moet ook nog 3 keer antibiotica in gepuzzeld worden…
Je zou zeggen, als je je zo ziek voelt, waarom schijf je dit? Nou ik heb dus ook mijn momenten dat ik oké ben. En dat is vaak in de avond (grotendeels schijf ik vaak van tevoren) en als ik op tijd paracetamol heb gehad. Ik ben er zaterdag wel even uit geweest en dat deed me goed. Maar natuurlijk wel weer te lang. Ik heb één wens, kan dit snel overgaan want ik ben er wel klaar mee. Ik probeer mezelf nu actief te houden, overdag niet slapen en zien wat lukt. Hoe moet ik anders weten of je fit genoeg bent om te werken. Slapen kan namelijk niet echt in je pauze en vaak word je alleen maar minder wakker. Powernaps zijn namelijk niks voor mij. Ik heb me voor morgen weer beter gemeld dus wel zullen zien. Vandaag nog even in de rust, vroeg naar bed en morgen weer aan de slag.
Pen and Paper life 
Geef een reactie