Elk jaar schrijf ik zo’n blog. Een terugblik op het afgelopen jaar en deze is misschien wel de meest speciale van allemaal geweest. Elk jaar schrijf ik over ups en downs en die zullen er dit jaar ook wel weer tussen zitten. Maar ik heb het idee dat er mee ups in zitten dan downs. Het kan eraan liggen dat ik dingen minder negatief zie en dat is al een hele verbetering.
Laat ik beginnen met voor mij het belangrijkste, ik ben mezelf iets beter gaan snappen. Zestien maart dit jaar kreeg ik te horen dat ik autisme heb en dat komt natuurlijk wel binnen. Maar toen mijn psycholoog uitlegde hoe het precies zat viel alles op zijn plek. Eerst heb ik het mijn ouders en zus vertelt, en op 2 April dit jaar heb ik het iedereen verteld. Het zelf accepteren van het autisme was voor mij minder lastig omdat in Januari het onderzoek al was gestart. Toen begon het proces al en ik ben blij dat ik ook de uitkomst vrij snel wist. Ik merk steeds meer dat het soort van normaal geworden is. Ik hoef het niet meer uit te leggen aan de mensen om me heen en dat is heel fijn. Ik ben ook blij dat ik gewoon mijn leven kan blijven leven als ervoor, misschien met hele kleine aanpassingen maar dat is er inmiddels ook wel ingesleten. Ik kan ook steeds beter naar mijn hoofd en mijn lichaam luisteren. Een voorbeeld ervan is door gewoon een keer aan te geven op mijn werk wat mijn grenzen zijn zonder er omheen te draaien. Ik ben best flexibel maar ook ik heb grenzen.
Het lastigste aan het maken van deze blogs is dat je terug moet naar je gedachten en je emoties. Mensen die me goed kennen weten wel dat ik vaak genoeg een traantje laat tijdens het schrijven van zo’n blog en dat is ook helemaal oké. Hoe vaker je terug gaat naar een bepaald moment, hoe minder emotioneel ik word. Maar één moment is een ander hoogtepunt van het jaar. Ik zeg jullie, tante worden is misschien wel het mooiste was er bestaat. Toen me zus het tegen me zei was ik misschien wel even zonder woorden. Alsof op die momenten mijn emoties even uitstaan omdat ik weet dat ik ze niet kan controleren. Als je dan erna even alleen bent komen de tranen en het besef, ik word tante. In Oktober was hij daar eindelijk en ik ben zo trots op hun mooie gezinnetje. Een echte heit en mama samen met hun kindje. Ik mocht laatst even oppassen en dat zijn wel fijne momenten. In mijn werk geef ik vaak genoeg een baby een fles maar nu was in niet pedagogisch medewerker maar tante. Een andere rol en toch wel een heel andere gevoel. Ik kijk er nu al naar uit om voor hem liedjes te zingen, met hem te spelen en hem te zien lachten volgend jaar
Niet alleen heb ik mentaal een hele goede stap gemaakt, ook fysiek ben ik de goede kant aan op het gaan. Vanaf mei ben ik nu aan het trainen met een personal trainer. En het heeft resultaat. Ik ben heel blij met wat ik nu al heb bereikt en volgend jaar kan het alleen maar beter. Mijn zelfbeeld is zegmaar niet meer zo slecht als het was maar eerlijk gezegd, ik kijk er ook niet altijd echt naar omdat het me ook niet meer altijd even boeit. Klinkt dat heel gek? Het is een andere mindset denk ik, tuurlijk doe ik er geen kwaad aan om wel echt naar mijn lichaam te kijken maar hierin is ook de mentale verandering heel belangrijk. Vorig jaar was ik veel meer gefocust op het lichaam en nu moet ik me gewoon goed voelen. Voel ik me goed en staat de kleding me, dan is het ook goed.
Ik ben dit jaar heel dankbaar geworden voor de mensen om me heen. Mijn familie, collega’s en vrienden. Iedere heeft, ook al is het maar een heel klein beetje bijgedragen aan al deze positieve veranderingen. Het klinkt heel cliché maar ik had niet zoveel aan mezelf kunnen werken dit jaar zonder mensen om me heen. Soms werd er iets meer van mezelf gevraagd maar dat wordt ook altijd beloond. In waardering, in een kaartje of in een berichtjes. Ik vind het nog steeds wel eens lastig om complimentjes te krijgen. Maar het gaat al iets beter, denk ik. Het komende jaar wil ik gaan kijken waar nou echt mijn grenzen liggen door ze echt op te zoeken. Zijn er dingen minder spannend geworden? Te beginnen met een paar dagen in een andere stad zijn, even helemaal op mezelf. Een soort van sabbatical. Het reizen is vaak een hele uitdaging maar die ga ik aan. Wat erna komt zien we dan wel weer, ik zie wel wat op mijn pad komt. Ik kan me om dingen veel minder zorgen maken en ik weet wel zeker dat er voldoende uitdagingen zullen zijn. Ik wens iedereen voor nu een heel mooi en gelukkig 2023!
Wat kan ik nog meer zeggen, ik ben gewoon heel blij.
Pen and Paper life 
Geef een reactie