Het is soms een gek besef dat pas een jaar geleden ik te horen kreeg dat ik autisme heb. Maar een jaar geleden. Toen wist ik niet wat me te wachten stond of mensen het zouden accepteren en me wel zouden begrijpen. Dat laatste is ook best lastig als je jezelf pas net begint te begrijpen. Waarom ik dingen op een bepaalde manier doe, waarom de normaalste dingen opeens heel spannend zijn maar het onbekende me rust geeft.
Een jaar geleden schreef ik mijn coming aut met tranen in mijn ogen. Aan de ene kant bang om het de wereld in te hebben maar hierdoor hoef je het niet constant uit te leggen. Niet het hele verhaal te doen, ja ik heb autisme. Wil je mijn verhaal weten, zoek het maar op. Die mentaliteit is wel iets veranderd gelukkig, misschien ben ik minder hard geworden maar erover blijven praten zorgt er ook voor dat het minder emotioneel word. Gelukkig weten veel mensen het gewoon en kan ik ook steeds beter uitleggen wat er in mijn hoofd speelt. Laatst had ik een moment, ik was na 1 mail meteen overprikkeld waardoor ik mezelf echt bij elkaar moest rapen om me te focussen op mijn werk. Toen merkte ik pas wat mijn overprikkeling echt is en dat ik dat eigenlijk niet vaak meer heb. Ik heb geleerd om dit beter te kunnen hebben maar ook om het eerder aan te voelen. Dus niet een keer extra werken omdat je weet dat dat extra energie vraagt of een keer niet naar een feestje gaan.
Het meest ‘irritante’ vind ik denk ik dat mensen sneller een mening over je hebben wanneer je vertelt dat je autisme hebt. Alsof dat mij anders maakt, misschien wel maar ben nog steeds dezelfde persoon als voor ik het je vertelde. En helemaal als je dan opeens wordt genegeerd. Ja, dan weet je zeker dat mijn hoofd gaat piekeren. Maar ik snap dat het ook wel moeilijk te begrijpen is. Mezelf kunnen begrijpen was in het begin ook moeilijk maar heb inmiddels de handleiding wel aardig compleet denk ik. In mijn hoofd tenminste, het vertellen is dan nog een ander verhaal. Ik kan soms beter dingen zeggen want anders begrijpt een ander mij niet. Als ik zelf het verhaal duidelijk in mijn hoofd heb krijg ik het niet helemaal hetzelfde op papier. Misschien hebben wel meer mensen hier last van en is het mijn autisme niet maar dat weet je nooit. En dat maakt niet uit, een karaktertrek of autisme, beide zijn onderdeel van mij en dat hoort nu eenmaal bij me.
Vorige jaar draaide de blog op deze dag over mijn verhaal maar vandaag draait het meer om de groei die je in een jaar kan meemaken. En als iemand dit leest die ook, net als mij vorig jaar, net te horen heeft gekregen dat je autisme hebt. Weet dat het niet het einde van de wereld is. Misschien heeft het mijn wereld wel verbreed. Dat ik heel doelbewust mijn grenzen ben gaan opzoeken om mezelf echt te leren kennen. Ik heb na een jaar ook eindelijk mijn gevoel in een lied kunnen stoppen zonder dat het vertel zei wat ik voelde. Het voelde allemaal zo heftig en nu kon ik het omzetten naar een lied met een positieve toon. Geen verdriet, geen angst maar gewoon de waarheid. Nog even en dan zal ik deze echt met iedereen delen maar een kleine preview kan gaan kwaad.
‘knowing now I understand
Why things go on if I pretend
A mirror doens’t face the fears
Just looking out how to appear´
Dus wees ook niet bang om anderen om hulp te vragen of om je even af te zonderen van anderen omdat je het nodig hebt. Je bent niet onsociaal, je zorgt gewoon goed voor jezelf. Om hulp vragen kan heel spannend zijn maar ik ben van mening dat het je meer helpt dan het je schaad. En als je je verhaal met mij wilde delen, je kan me altijd een bericht doen.
Pen and Paper life 
Geef een reactie