Schrijven is voor mij altijd een manier geweest om mij te kunnen uiten, voordat ik erover ben gaan praten. En dat blijft zo, al praat ik er nu ook over. Dat is al een hele verbetering. Soms kom je er ook zelf niet uit, dan weet je even geen oplossing te bedenken. Weet je hoe het voelt als je paniek hebt? Je twijfelt aan alles? Ik heb dat heel lang niet meer gehad maar deze week was het weer raak, en ook niet een klein beetje. Is dat erg? Nee. Zolang je maar de mensen om je heen hebt die je kan vertrouwen, waar je je hart kan luchten en die je kunnen laten lachen.
Ik moet iets bekennen. Ik en het prakrijkexamen van de auto zijn geen goede combinatie, ook niet een beetje goed maar gewoon heel slecht. Elke keer als ik weer examen doe nemen de zenuwen het over en doe ik dingen die ik tijdens lessen nooit doe. Helaas ging poging 3 nog slechter dan poging 2. Het begon allemaal in de week ervoor. Ik heb af en toe nog wel een last van mijn darmen maar nu had ik het de hele week. Ik wist dat het spanning was en probeerde afleiding te zoeken in bv mijn werk. Dat ging goed maar het weekend, op de momenten dat je even niks moet gaat het mis. Ik werd zondag chagrijnig wakker, was erg prikkelbaar en als er weer wat viel ontplofte er een kleine bom in mijn hoofd. De druppel was een rolgordijn dat niet omhoog wilde (en nog steeds niet wil). Dag rustige Julia, hallo paniek! Eerst heb ik het zelf geprobeerd om eruit te komen maar dat lukte niet. Dus meteen heb ik mijn moeder gebeld, die kwam snel en die heeft me gerust gesteld. Ik ben gaan douchen en ondertussen is mijn moeder wat gaan opruimen. Daarna hebben we mijn kerstboom versierd, daarna meteen met mijn moeder mee naar huis. Even een andere omgeving met wat afleiding.
De rest van de dag was ik vrij oke, ja ik was moe omdat een paniekaanval niet zomaar iets is. De dag des oordeels was ik zenuwachtig maar dat is normaal. Ik was zekerder van mezelf en was er klaar voor, kom maar op! De les ervoor ging weer gewoon goed, zoals normaal. Zoals het altijd gaat maar het examen was anders. In de eerste 10 minuten had ik een ingreep en meteen had ik i gedachte in mijn hoofd. “het is klaar, ik ben gezakt”. Dit is zeker niet motiverend dat weet ik ook wel maar ik deed zulke gekke dingen. Ik deed mijn richtingaanwijzer op momenten uit waar die aan moet blijven, twijfelde bij kruispunten en op het moment dat de examinator weer aan mijn stuur trok brak ik. Gelukkig kon ik een time-out aanvragen en die had ik nodig. Daarna ben ik niet meer in de flow gekomen en wist ik het antwoord al. Toen ik uit de auto stapte blokkeerde ik enorm, volgens mij heb ik niet eens iets gezegd. Ik wilde naar huis, alle gordijnen dichtdoen en in bed kruipen.
En dat deed ik. Ik viel zelfs nog even in slaap, dat was wel even fijn. Ook de avond was prima, gewoon afleiding hebben was de oplossing. Eenmaal weer in bed was die afleiding weer weg en kwam er weer een paniekaanval. Ik bedacht me dat ik die dag erna moest werken en of dat nu wel gaat lukken. Moet ik me ziekmelden of gewoon gaan werken? Hoe moet ik mij dan ziekmelden? Die gedachtes hielpen ook niet dus appte ik weer mijn moeder of we konden bellen. Dat kon en al snel was mijn vader bij me. Hij wilde me niet alleen achterlaten dus ik moest mee. Ik als koppige stier wilde dat natuurlijk niet maar ben uiteindelijk meegegaan en heb daar geslapen.
Ik heb me die ochtend erna toch ziekgemeld, ik had amper geslapen en was bang dat ik weer een paniekaanval kreeg. Om acht uur heb ik meteen de huisarts gebeld en daar kon ik de ochtend nog terecht. Misschien wist ik al wel wat hij zou zeggen maar toch gaf het wat geruststelling. Ik heb een verwijzing gekregen voor de psycholoog, ik moet gaan ontdekken wat die angst nu precies is. Ik heb meteen een afspraak gemaakt en er is nu al een last van mijn schouder. Mijn doel was dat ik donderdag en vrijdag gewoon weer ga werken want afleiding is soms ook wel lekker. Dinsdag en woensdag ga ik uitrusten, van binnen en buiten. Gewoon dingen doen die ik leuk vind en me even geen zorgen maken.
En toen kwam donderdag, ja ik was zenuwachtig weer te werken. Ik wist dat iemand ernaar zou vragen en dat ik weer tranen zou krijgen. Dat vond ik niet erg en het gebeurde. Wel was dit echt 100 keer minder erg dan de dagen ervoor. Ik ben heerlijk aan het werk gegaan, wat een opluchting. Ik was nog niet 100% mezelf maar dat vond ik niet gek gezien de afgelopen dagen. De dag erna vroeg een andere collega ernaar en weer waren en tranen, maar ook snel weer een lach. Op die momenten wil je een knuffel maar dat mag helaas niet, gelukkig kan ik met heel veel kinderen knuffelen.
Dit weekend is dat ook volledig een ontspannen weekend, niks moeten. En dan ook echt niks moeten. Ik heb me geen zorgen gemaakt over doen van de was of dat ik moet stofzuigen. Nee gewoon doen waar je zin in hebt. Gisteravond was ik even muziek aan het luisteren en ik kreeg opeens een brok in mijn keel. Ik besefte dat ik iets hoorde wat mijn gevoel beschreef toen ik in paniek was. Island van kensington. Alsof je even niet meer op de wereld bent, dat je letterlijk alleen op een eiland bent met een zee van al je negatieve gedachten. Gelukkig zijn er super sterkte boten vol met familie en collega’s die de zee van negatieve gedachten over durven te varen om mij weer met beide benen op te grond te kunnen zetten. Met een luchtknuffel op 1,5 meter afstand natuurlijk.
I don’t want to blame
I just want to leave this horrid place the way I came
But here we are again
I don’t want to wait
For another wave to come and rule another day
I don’t want to stay
I just want to wash away this vile and awful taste
But here we are again
Got nothing more to say
Only want to leave it and not seek for it again
And I’ll be an island
And the shore were I stand
Can’t be reached by more than waves
I told my sharks
That I need an island
For I know the violence
And I’ll make the same mistakes
Again
Pen and Paper life 