Eindelijk… Het is gelukt. Ik ben geslaagd voor mijn rijbewijs. Wat een avontuur is het geweest. Bijna twee jaar heb ik lessen gehad en bij de vierde keer ben ik eindelijk geslaagd. Na veel uren in de auto mag ik, als ik mijn rijbewijs mag ophalen eindelijk zelf rijden!
Het begon allemaal 3 Juli 2019, mijn eerste les. En nu is het 23 Juni, twee jaar klinkt lang maar er zaten ook periodes tussen waarin rijlessen helemaal niet konden door alle coronamaatregelen. De eerste keer afrijden leek niet zo spannend maar ik de auto barstte ik in tranen uit. Ik was natuurlijk niet geslaagd en dat komt dan extra hard binnen. De tweede keer ging ik voor een faalangstexamen en die keer ging vrij goed. Ik was het oneens over de uitslag maar daar kan ik weinig tegen doen. En over de derde keer ga ik niet eens praten, ik heb hier wel een blog over geschreven dus wil je weten hoe dat ging, klik hier.
Maar toen poging vier. Een week van tevoren had ik een afspraak met de psycholoog om die stress te bespreken. Die gaf aan dat het een normale reactie is van het lichaam is, maar dat het minder prettig is. Maar wanneer je buikpijn hebt, misselijk bent en de wc je beste vriend is dan voel je je daar toch niet goed bij. Thuis heb ik daarin de vrijheden maar op het werk heb je die vrijheden niet altijd. Gelukkig ben ik altijd vrij afgeleid op het werk en heb ik er weinig last van. Ook had ik een afspraak bij de huisarts omdat ik afgesproken had om een week van tevoren te komen om bètablokkers te vragen. Deze verlagen de hartslag en bloeddruk waardoor het lichaam rustiger is. Deze heb ik ook gekregen dus daar was ik erg blij mee. Hij zei er ook nog bij dat een bos bloemen kreeg als ik was geslaagd dus die hoop ik binnenkort ook te ontvangen Gisterenmiddag begon de stress. Ik moest alleen een ochtend werken dus de middag was ik ‘lekker’ vrij. Die stress begon toen ik tegen iedereen gedag zei. Ik voelde de tranen opkomen en bij de laatste kwamen ze los. Die stress zat toch vrij hoog.
De middag heb ik weinig gedaan, alleen tv gekeken. In de ochtend had mijn moeder nog tegen me gezegd dat ik zangles had maar doordat ik zo onrustig was ben ik het vergeten. Ik had net het eten opstaan en was het tape op mijn knie aan het verwijderen (jaja, weer een blessure. Na het hardlopen kreeg ik last en het lijk weer op een overbelasting) om de huis rust te geven en de avond weer opnieuw te kunnen kregen. Ik kreeg opeens een appje van mijn vader of hij mij op moest halen, ooops vergeten. Dus snel de tape eraf trekken (auww) en het vuur uitgezet, spullen pakken en gaan. Dus pas laat avond gegeten, wel heb ik wat ademhalingsoefeningen gedaan bij zangles en heb ik alles eruit gezongen. Die avond mocht ik de eerste bètablokker nemen en ik merkte meteen een verschil. Vanochtend moest ik weer één nemen en één uur van tevoren de laatste. En weetje, ik was vrij rustig. Misschien niet helemaal natuurlijk maar het was wel nodig om die rust te hebben. Ik had een hele fijne examinator dus dat was erg prettig. En de rit, één keer gaf hij een kleine tip maar had voor de rest geen ‘ingrepen’. Ik had er wel een goed gevoel over en wat bleek, dat was waar. Hij gaf aan dat ik hard gewerkt had, harder dan misschien nodig. Ik keek veel, nou beter teveel dan te weinig. Wat een geruststelling. Ik mocht niet naar huis rijden omdat ik natuurlijk nu geslaagd ben en niet mag rijden zonder rijbewijs. We zijn bij mijn ouders gestopt en heb daar het goede nieuws mogen verstellen, de huisarts gemaild en de gemeente gebeld om een afspraak te maken!
Vanavond trakteer ik mezelf op pizza en ijs, morgen wat lekker bij de thee en dan is het weer normaal. Een last van mijn schouder was dit. Nu geen spanning meer, alleen wachten op het pasje en dan rustig de weg op. Ik heb altijd gezegd dat ik het wel kan en nu heb ik het ook bewezen. Voor de laatste keer deze blog, IK BEN GESLAAGD EN DIT PAKT NIEMAND MEER VAN MIJ AF!
Pen and Paper life 
Geef een reactie